1. Biabır olma, abırsızlıq, heysiyyətdən düşmə, abırdan düşmə.
Nə çəmən cümlə cahandır məni-rüsvayə qəfəs.
// klas. Bu sözlə bağlı olan birləşmələrin birinci tərkib hissəsi; məs.: rüsvayi-dünya, rüsvayi-eşq, rüsvayi-xəlq.
Axır elə oldum rüsvayi-aləm; Düşmən tənə eylər, dost qınar məni.
□ Rüsva(y) etmək (eləmək) – abırdan salmaq, adını ləkələmək, biabır etmək (eləmək). [Əsli:] Nə gəzirsən məlul-məlul bu yerdə; Aman Kərəm, məni rüsvay eyləmə! “Əsli və Kərəm”.
[Saray qızları:] Sevda?! Bu nədir, Sevda?! Etdin bizi sən rüsva.
[Seyfəli:] Allah sizi kəssin, bizi el içində … rüsvay elədiniz!
Rüsva(y) olmaq – biabır olmaq, heysiyyətdən düşmək, şərəfini itirmək, abırdan düşmək, adı ləkələnmək.
[Ağa Mərdan:] Bir az ürəkli olsun, yoxsa mürafiə vaxtında, qorxuram, iqrara qadir olmuya, rüsva olaq!
Bir dərd əhli heç tapmadım burada; Nahaq yerə rüsvay oldum arada.
[Yaxşı:] Mən bütün dünyada rüsvay olaram.
Rüsvayi-aləm (cahan) etmək (eləmək) – cəmiyyət içərisində adını batırmaq, hörmətdən salmaq, biabır eləmək.
Rüsvayi-aləm (cahan) olmaq – bax rüsva(y) olmaq.
Mən belə rüsvayi-cahan olduğumu bilməzdim.