1. Parlaq olmayan, parlamayan və ya çox az parlayan; parıltısız. Sönük işıq.
– Dağların, bağların libası sarı; Günəşin də sönük ziyası sarı.
// məc. Solğun, ölgün, cansız.
[Ay] da Vaqif kimi eşq yorğunu olaraq, təpələr arxasından sönük çöhrəsi ilə aləmə tamaşa edir.
Lakin bu suala cavab olmayaraq, [Qasımın] sönük gözləri həmişəlik yumuldu.
2. məc. Yekrəng, maraqsız, zəif.
[Şair Ərəstun Şiraslana:] Sənətkarlıqla yazılmış balaca şerin özü hər hansı sönük bir poemadan qat-qat üstündür.
[Rasim Yavərə:] Necə ola bilər ki, xırda və sönük əsərə müasir və yeni deyəsən?