1. Bərk bir şeyə vurmaqla, toxundurmaqla, yaxud yerə salmaqla parçalamaq, qırıb tökmək. Stəkanı yerə salıb sındırmaq. Su dolçasını sındırmaq. Güzgünü sındırmaq.
– …Birdən gülümü üzdüm, tacımı daşa vurdum, …sındırdım.
Noldu, ehtiyatsız yenə dolandın; Bulaqda kuzəni sındırdın dünən.
// Bütöv bir şeyi bərk bir şeyə vuraraq xıncım-xıncım etmək, qırmaq. Daş sındırmaq.
2. Qopararaq üzmək, qırmaq. Şaxı sındırmaq. Stolun qıçını sındırmaq.
– Getdi meşə içrə odun qırmağa; Şax budağı başladı sındırmağa.
[Güllü:] Mən daha budaq sındırmayacağam.
3. Korlamaq, xarab etmək, yararsız hala salmaq. Saatı sındırmaq. Oyuncağı sındırmaq. Aləti sındırmaq.
4. Şikəst etmək, qırmaq. Qolunu sındırmaq. Ayağını sındırmaq.
– Molla bir uşağın ayaqlarını falaqqaya qoyanda on bir çubuq sındırır.
[Hambal:] A Məşədi, bu qədər xəlqə pul paylayırsan, mənə də bir abbası ver, belimi sındırıbsan.
5. məc. Məhv etmək, yox etmək, məğlub etmək, dağıtmaq. Köhnəlmiş idarə üsulunu sındırıb yenisini qurmaq.
– Qoşun sındırmış, qala fəth etmiş əsgər sevinci ilə Durmuş yatağına girdi.
6. məc. Pərt etmək, xətrinə dəymək, məyus etmək.
Səlim [Naşadı] son sözilə məclisdə sındırmışdı.
Bu gülüşlər də onu sındırmışdı.
Yoldaş komandir! Gəlin siz məni sındırmayın, mənim də taytuşum var.
7. məc. dan. zar. Həvəslə, şövqlə oynamaq (rəqs etmək).
[Kərbəlayı Fatmanisə:] Vallahı, zalımın qızı elə sındırır ki, elə sındırır ki, bütün sümükləri beşatılan kimi şaraq-şaraq şaqqıldayır.
□ Sındıra-sındıra oynamaq – həvəslə, ehtirasla, şövqlə oynamaq.
Gələnlərdən iki nəfəri ortada sındırasındıra oynayırdı.
8. Bir sıra isimlərin yanına gətirilərək, mürəkkəb feil və müxtəlif ifadələr düzəldilir; məs.: ürəyini sındırmaq, sözünü sındırmaq, başını sındırmaq, qol-qanadını sındırmaq, belini sındırmaq və s.