f. 1. Yanmağına səbəb olmaq; alışdırmaq. Lampanı yandırmaq. Kibrit yandırmaq. İşığı yandırmaq. Fənər yandırmaq.
– [Xudayar bəy:] Zəhmət olmasa, bir ispiçkə çək, bu qovu yandırım. C.Məmmədquluzadə.
Əhməd aralıq peçini yandırdı. Mir Cəlal.
// Məc. mənada.
Ələsgərdi mənim adım; Aləmi yandırar odum. Aşıq Ələsgər.
2. Şiddətli təsir etmək (isti, qızmar, qaynar şey). Çay əlimi yandırdı. – O gün hava çox isti idi.
Günəş yandırırdı. A.Şaiq.
Muğan günəşi adamı yandırırdı. M.İbrahimov.
3. Qaraltmaq, rəngini tündləşdirmək. Dağ havası adamın üz-gözünü yandırır.
– [Ceyranın] açıq hava rəngini bir qədər yandırmış, yanaqlarında təbii bir qırmızılıq görünürdü. S.Hüseyn.
4. Dalamaq. Gicitkən əllərimi yandırdı.
5. məc. Mənəvi əzab və iztirab vermək, ruhən incitmək, çox ağır təsir etmək.
[Səlma:] Odumu söndürdün, yandırdın məni; Get, kamə yetirməsin Allah səni! H.Cavid.
Ancaq bir nəfəri Mirzənin vəfatı yandırırdı.
O adam Usta Zeynal idi. Ə.Haqverdiyev.
◊ Atasını yandırmaq – bax
ata.
Can yandırmaq – bax
can.