1. is. [ ər. ] Gülmək, əylənmək və dilxoşluq üçün deyilən söz və ya edilən hərəkət; hənək. Kobud zarafat.
– Məhbub xanım gördü Koroğlu keçdi zarafata. “”.
Bəndalı əvvəllər başa düşmür, Məşədi Hüseynin sözlərini zarafat, ya bir xoş sözsöhbət sayırdı.
Kələntərli həmişə dara düşəndə olduğu kimi, indi də zarafata əl atdı.
□ Zarafat bir yana – danışarkən tamamilə ciddi tona keçmək istənildikdə deyilən ifadədir.
Zarafat deyil – ciddi məsələdir, əhəmiyyətli məsələdir.
…Camaatı ələ dolamaq zarafat deyil.
[Sədr:] Eyvaz kişini qınamaq olmaz. Zarafat deyil, bir il tamam olmamış kişinin sinəsinə qoşa dağ çəkildi.
Zarafat etmək (eləmək) – əylənmək, oynamaq, dilxoşluq etmək.
Olmaya sən məni biiqrar sandın; Zarafat eylədim, ona inandın.
Cumayəm, istərəm zarafat edəm; Nə fayda, yanından getməz xocası.
Kəndlilərlə Mirzə həmişə şirin dillə zarafat eləyərək söhbət edərdi.
[Əhməd] buçağacan barıtla, güllə ilə zarafat eləməmişdi.
Zarafat öz yerində – bax zarafat bir yana.
Zarafata salmaq – zarafatla ötüşməyə, işin içindən çıxmağa çalışmaq.
Sən zarafata salıbsan, amma mən düzünü deyirəm.
2. zərf Zarafatla şəklində: zarafat yolu ilə, zarafat tərzində, ciddi olmayaraq. Zarafatla demək.
– Sözün düzünü zarafatla deyərlər. ().
Elçin də atasının zarafatına zarafatla cavab verdi.