сущ. от глаг. ütmək; опаливание, опалка
I (Ağdam, Mingəçevir) əlağacı. – Sənə bir ütmə vuraram ölərsən (Ağdaş) II (Salyan) əfəl, bacarıqsız. – Bı uşax ütmənin biridi
“Ütmək”dən f.is
ütmə