Cümə bekar, şənbə şikar. ().
[Kərim babanın] indi belə fikri-zikri daima seyrü səfada, ovda və şikarda idi.
Bir yay aldım çıxmaq üçün şikarə; Tuş gəldim bir ahugözlü nigarə.
□ Şikar etmək (eyləmək) – ovlamaq.
Şikar edib, tutdum bir şux tərlanı. “”.
Açdı siçanlara pişik dəstini; Beş siçanı eylədi zalim şikar.
Şikara çıxmaq (getmək) – ova çıxmaq, ova getmək.
[Şirin:] Nurcahan qarı, axirətsiz, nə tez xam yerə şikara çıxmısan?
Tez-tez şikara çıxmağı vərdişt etmiş şahin, indi bağlanmaqda qaldığından çox bərk darıxır, iki gün olardı ki, o, dimdiyini ətə də vurmurdu.
2. Ovlanan heyvan (quş). Aslan ağzından şikar alınmaz. ( Ata. sözü ).
Boğulduqca dara düşmüş o şikar; Maral kimi dil çıxarıb hayqırar.
3. məc. Hiylə, kələk yolu ilə ələkeçən, toradüşən adam haqqında.
Bir dəfə nişanladığı şikarından [Ağa Murad bəy] məqsədinə nail olmayınca əl çəkməzdi.
Araq öz işini görmüşdü. Şikarını dəhşətli caynaqlarına almışdı.
[Beşaçılanlı adam:] Şikarı əldən çıxarmaq olar? Di, tez olun.
