1. Duz qatılmamış, duzsuz. Şit pendir. Şit kərə.
– [Mahmud:] Bir kətəyə bax, şit yağı da basıblar arasına, adamın ağzının suyu axır.
// Duzu az, lazımınca duzlanmamış. Şit xörək.
2. məc. Danışığı, hərəkətləri yüngül, qeyriciddi, bayağı; duzsuz. Şit adam.
– Zeynalın şit hərəkəti bitməyirdi.
[Qumru] Bünyada şit görünən bir tərzdə gülümsünüb dedi.
// məc. Dəcəl, sırtıq, üzlü, həyasız, şuluqçu.
Bizim şit uşaqlar və başqasına istehza etməkdən zövq alan adamlarla işimiz yoxdur.
// Çox maraqsız, duzsuz, ət tökən. Şit söhbətlər. Şit zarafat.
◊ Şit çıxmaq – yerinə düşməmək; yersiz, münasibətsiz, qeyri-ciddi görünmək.
Yox, çoban, bu tutmadı, – deyə, Alı güldü, – budəfəki məsələn şit çıxdı.
Şiti çıxmaq – 1) həddindən artıq bayağı görünmək, yersiz olmaq, həddini aşmaq, ifrata varmaq;
2) həddindən artıq çox olmaq, görünmək.
Şitini (şitini-şorunu) çıxartmaq – öz hərəkətində hədd-hüdud bilməmək, həddini aşmaq, ağ eləmək, ifrata varmaq. Lap şitini çıxartdıq.
