ə. «rəbb» c. 1) t. yiyə, sahib; 2) t. mülkədar. Ərbabi-daniş alim(lər); ərbabi-hunər hünərli(lər); ərbabi-qələm savadlı(lar); ərbabi-süxən söz ustaları, natiqlər; ərbabi-təvarix tarixçi(lər); ərbabi-vəfa vəfalı adam(lar); ərbabi-vüquf ekspert(lər); ərbabi-zəlal dinsiz(lər).