sif. [
ər. ]
1. Heç bir var-dövləti olmayan, ehtiyac içində yaşayan adam, yoxsul (varlı, dövlətli əksi). Kasıb adam.
– Kasıbdı, bayquşdu, yoxdu bir zadı; Heyif zəhmətinə, haqqı-sayına. Aşıq Ələsgər.
Müsəlmanlar kasıbdırlar, qeyri millətlərdən çox kasıbdırlar və bunun da səbəbi odur ki, müsəlmanların xərci çoxdur. C.Məmmədquluzadə.
Bilirəm kasıb oğlanlarsınız, mənim əlimdəki qızlara evlənib onların nazını çəkə bilməzsiniz. M.S.Ordubadi.
// İs. mənasında.
Kasıbı dəvə üstündə böv vurar. (Məsəl).
Varlı, kasıb bu dünyadan köçərlər; Yaxşını, yamanı görüb seçərlər.
“Koroğlu” □ Kasıb düşmək – yoxsullaşmaq, kasıblaşmaq.
[Məşədi Səttar] axır kasıb düşüb evini satdı. Ə.Haqverdiyev.
[Dilara Bəhruza:] İndi birdən-birə kasıb düşmüş Dilaraya əfsanələr dünyası vəd edirsən! Ə.Məmmədxanlı.
2. Yoxsul, kasıbyana, kasıbvari; yoxsulvari.
Bir azdan sonra kasıb bir süfrə açıldı. A.Şaiq.
[Vidadi:] Kasıb komacığım özümə yetər; Burda yazılmışdır yüzlərlə əsər. S.Vurğun.
3. məc. Zəif, naqis, qüsurlu. Ağıldan kasıb. Bilikdən bir az kasıbdır.
– Bəlkə bu dil çox kasıbdır; Qucağına sığışmayır; Əsrin böyük fikirləri?… B.Vahabzadə.
1. bax
kasıbvari, kasıbyana.
[Alı kişinin] kasıbca süfrəsi həmişə dostların qabağında açıq olardı. “Koroğlu”.
2. sif. məc. Kiçik, balaca, az.
Canı var süddən bayaz; Kasıbca boydan bir az. Ə.Cavad.