Epoxalizm — dövrün mütərəqqi ruhuna, sosial və texnoloji tərəqqiyə hörmətlə yanaşma. Bu, Klifford Girts tərəfindən ənənəvi dəyərlərin qiymətləndirilməsi (essensialist) adlandırdığı anlayışla ziddiyyət təşkil edir. O, bu fərqliliyi inkişaf etməkdə olan ölkələri əhatə edən mərkəzi sosial qütb kimi qiymətləndirmişdir.[1]
Daha geniş mənada, istifadə olunan termin postfordist, postmodern inamı təsvir etmək üçün istifadə edilmişdir. Bu inanc indiki dövrün keçmişlə əsaslı şəkildə qırılmasını təmsil edir, bəşər tarixində unikal bir şeydir və bu köklü dəyişiklik səbəbindən əvvəlki qaydalar artıq tətbiq edilməyəcək.[2][3]
İnkişaf etməkdə olan dünyada epoxalizm sırf cəmiyyətin və icmanın ənənəvi dəyərlərinə reqressiv qayıdışdan fərqli olaraq, sekulyarlaşma və sənaye tərəqqisinə doğru hərəkəti dəstəkləyən proqressiv qüvvə kimi görünə bilər.[4] Bununla belə, praktikada vəziyyətin daha mürəkkəb olacağı ehtimal edilir. Müstəqillik uğrunda aparılan milliyyətçi mübarizələr Qərb modelindən və ya nəzarətindən asılı qalmaqdan xilas olmaq məqsədilə çox vaxt orijinal etnik icmalara və mədəni təcrübələrə, eləcə də epoxalizmə yönələn əsaslı çağırışlara arxalanırdılar.[5]
Ümumdünya hörümçək torunun sürətli yüksəlişi bir çox diceratinin onu bütün keçmiş təcrübələrdən tamamilə ayrılmış, misli görülməmiş bir insan fenomeni kimi görməsinə səbəb olmuşdur.[6] Yevgeni Morozov XXI əsrdə geniş yayılmış "indiki dövr həqiqətən müstəsna zamandır" inamını təsvir etmək üçün epoxalizm terminindən istifadə etmiş və bunu intellektual yanlışlıq kimi qələmə vermişdir.[7] Dəmir yolları dövrü və ya yayım dövrü kimi əvvəlki texnoloji irəliləyişlərdə[8] Alfred Edvard Hausman 1988-ci ildə "keçmişə və gələcəyə heç bir baxış bucağına sahib olmayan, lakin indiki modanın, indiyə qədərki bütün modalardan fərqli olaraq, əbədi qalacağına inanan" zehni tənqid etmişdir.[9]
Bununla belə, son müasirlik zaman intervalları haqqında şüurun qısalması və bu günə diqqət yetirməsi ilə epoxalizmin dar görüşlülüyünü ortaya çıxarır.[10] Morozov bunu internetə əsaslanan həllərin qaranlıq fetişizmi kimi görürdü.[11]