Kamera orkestri - kamera musiqisini ifa edən kiçik qrup (adətən 4-12 nəfər)[1][2].
Simfonik orkestrlərin yaranmasından əvvəl (19-cu əsrdə ) onlar əslində orkestr qrupunun yeganə növü idi. 17-ci əsrdən başlayaraq, kamera orkestrlərinə tez-tez kiçik bir orkestri saxlaya bilən hersoqların və digər zadəganların saraylarında olurdu. Beləliklə, məsələn, 1703 - cü ildən İohann Sebastian Bax hersoq III İohann Ernst-in kamera orkestrində skripkaçı idi.
19-cu əsrdə kamera orkestrləri tədricən simfoniyalarla əvəz olundu.
20-ci əsrdə kamera orkestrləri, ən azı, son Romantik orkestrlərin nəhəng kompozisiyalarına (məsələn, Richard Wagner, Anton Bruckner, Gustav Mahler, Richard Strauss, Alexander Scriabin partituralarında böyüdülmüş orkestr kompozisiyalarına reaksiya olaraq yenidən populyarlıq qazanır. ).
20-ci əsrdə kamera orkestri üçün əsərlər Arnold Şonberq (1 nömrəli kamera simfoniyası), Alan Hovaness (Anhid, kamera orkestri üçün fantaziya, kamera orkestri üçün 6 nömrəli simfoniya), Alfred Şnitke (skripka və 3 nömrəli konsert) tərəfindən yazılmışdır. orkestr) və s.
20-ci əsrin tanınmış kamera orkestrləri arasında St. Martin in Fields Akademiyası (rəhbərlərdən Neville Marriner ən məşhurdur), Litva Kamera Orkestri (rəhbərlər arasında Saulius Sondeckis), Moskva Virtuozları var. (dirijor Vladimir Spivakov), Kazan Dövlət Kamera Orkestri La Primavera (dirijor Rüstəm Abyazova)
Kamera orkestrinin bir variantı barokko orkestridir. “Barokko” sözü belə bir kamera orkestrinin repertuarının (XVII-XVIII əsrlər musiqisi) ixtisaslaşmasını və orijinal ifaçılıq hərəkətinə aidiyyətini (alət alətlərində, ifa texnikasında, ümumi üslub prinsiplərinin dərk edilməsində) ifadə edir[3].