1. İnsan başının qabaq hissəsi; surət, sifət, çöhrə, sima. Üzünün ifadəsi. Qəşəng üz.
– Mərcan bəy diqqətlə Kərbəlayı Qubadın üzünə baxır.
[Qızın] yumru, gözəl üzü və yanaqları açıq sərin havada qızarmışdı.
// Heyvan başının qabaq hissəsi. Qoyunun üzü. İtin üzü.
2. Toxunma şeylərin üst (avand) tərəfi (astar müqabili). Parçanın üzü. Xalçanın üzü.
// Yorğan, balış, döşək və s.-nin üst tərəfini örtən parça və s. Yorğanın üzü qırmızıdır. Döşəyə üz çəkmək.
– [Gülbadam] üzsüz boz balışı, üzü qırmızı çiçəkli çitdən mütəkkəli döşəyin ortasına qoydu.
3. Bir şeyin qabaq tərəfi, ön tərəfi, irəli tərəfi, qabağı, önü.
Maşının arxası çaya, üzü isə meşəyə tərəf idi.
// Bir tikilinin, binanın və s.-nin qabaq, ön tərəfi; fasad.
[Elçin:] Sarayın üzü gündoğana tikiləcək.
Təki ayaq kəsməsin könül mülkündən ilham; Üzü günəşə baxan otağım mənə bəsdir.
4. riyaz. Həndəsi fiqurun başqa səthlə bucaq təşkil edən düz səthi. Kubun altı üzü var.
5. Bir şeyin köçürülmüş, yazılmış surəti, nüsxəsi.
Firdovsi şaha göndərdi bir gün “Şahnamə”nin üzünü.
□ Üzünü köçürtmək – bir yazının mətnini olduğu kimi başqa kağıza köçür(t)mək, başqa kağızda yazmaq.
[Zalxa:] Eybi yoxdur, bizim qızlardan birinə verərəm, üzünü köçürdərlər.
[Vahid] …kitabların üzünü köçürür, qaralanmış vərəqləri ağardırdı.
6. Su və s. mayelərin səthi, üst tərəfi, üstü. Gölün üzü. Suyun üzündə ördəklər üzür.
– Bu gecə keçmişi vurduq, yıxdıq; Dalğalardan üzə sağlam çıxdıq.
Gen qoynunda layla çalır bizə göy dəniz; Su üzündə bir qayadır sanki gəmimiz.
7. Göyün biz gördüyümüz tərəfi. Göyün üzünü bulud örtmüşdür. Səmanın üzü açıqdır.
– Toz-torpaq göyün üzünü elə bürümüşdü ki, günəş görünmürdü.
□ Üzünə pərdə çəkmək – örtünmək, bir şeyin altında görünməz hala gəlmək, gizlənmək.
Deyirlər, göylər belə; Üzünə pərdə çəkmiş.
8. “Tərəf”, “səmt”, “yan” mənasında (o, bu, bəri, o biri və s. sözlərdən sonra işlədilir). Təpənin o üzü. Çayın bu üzü.
– Atlar tapılmadıqda [Gülo] at sahiblərini inandırırdı ki, atlar bu üzdə deyil.
9. məc. Abır, həya, utanma. Adamda üz gərək.
◊ Üz açılmaq – bax üzü gülmək.
Hər yerdə sülh sözünü deyəndə gözlər işıqlanır, üzlər açılır.
Üz ağartmaq – yaxşı işi, nəcib hərəkəti, etimadı doğrultmağı və s. ilə fəxr etməyə, iftixar etməyə əsas vermək, hüquq vermək. Yaxşı iş üz ağardar. ( Ata. sözü ).
[Briqadir:] Demək, əvvəlki işində üz ağardıb, indi də keçibsən başqa işə?
Üz ağlığı – fəxr etməyə, iftixara layiq olan iş, hərəkət və s. Yaxşı övlad üz ağlığıdır.
Üz almaq – keçmişdə: qadınların eşmə sapla üzlərinin tüklərini yolub təmizləməsi.
Üz bozartmaq – bax üzünü bozartmaq.
Üz çevirmək – 1) bax üz döndərmək 1 və 3-cü mənalarda;
2) bax üz qoymaq 1-ci mənada. Gülgəz dəli olub, yoxsa divana? Üz çevirib gedər çöl-biyabana. Aşıq Abbas;
3) birini görməmək üçün üzünü o biri tərəfə çevirmək.
Sənəmin qarşısından keçəndə hamı ondan üz çevirir. ;
4) əlaqəsini kəsmək, üz döndərmək.
[Bəhram:] Belə bir vücuddan [Saradan] da üz çevirmək olarmı?
Nə oldu, üz çevirib qaçdın aqibət məndən.
Üz çevirməmək – bir yerə daha getməmək, ayağını üzmək.
Səməd, doğrudan da, o gedən gedib, bir daha dəlləkxanaya üz çevirmədi.
Son illərdə bir neçə basqında burunları yaxşıca ovulmuş qıpçaqlar çoxdan bəri buralara üz çevirmirdilər.
Üz döndərmək – 1) əlaqəsini kəsmək, daha yaxınlıq etməmək, üz çevirmək.
Dal gərdəndə siyah zülfün hörübdür; Aşıq Ələsgərdən üz döndəribdir.
Nə üçün, bilməyirəm, məndən üz döndərmisən? ;
2) məc. xəyanət etmək, daha inanmamaq, üz çevirmək.
Üləmalar üz döndərib xudadan. ;
3) itaətindən çıxmaq, daha tabe olmaq istəməmək, dal çevirmək.
[Əxistan:] Məndən üz döndərir getdikcə Şirvan; Aşkara öldürsəm baş verər üsyan. ;
4) çevrilmək, başını çevirmək.
Sonra üz döndərib meydana baxdı; Tərlan yaralanmış tərlana baxdı.
Üz gətirmək – nadinclik etmək, sırtıqlıq etmək.
Üz görmək – tərəf saxlamaq, tərəfgirlik etmək, havadarlıq etmək.
Yalan deyən, rüşvət alan, tərəf tutan, üz görən! Dərdimizə qalmayanlar çıxsın bizim cərgədən!
[Məhbus:] Qoy qanun nə tələb edirsə onu yazsın, yoldaşıyam deyə mənə üz görməsin.
Üz göstərmək – 1) zahirən bu və ya başqa cür münasibət göstərmək.
Xüsusilə Mayaya göstərdiyi üz, dediyi sözlər yadına düşəndə Qaraş əzabdan qovrulub yanırdı. ;
2) bax üz vermək 2-ci mənada.
Üz götürüb qaçmaq – bax baş götürüb qaçmaq.
Bu mənada Məşədi Əsgər öz əməlinin qorxusundan quzu qapmış qurd kimi üz götürüb qaçırdı.
Üz qoymaq – 1) yönəlmək, üz tutub getmək, yollanmaq, istiqamət almaq.
Bəli, atları gətirdilər və minib, Təbrizdən çıxıb üz qoyduq Araz kənarına tərəf hərəkət etməyə.
Balıqçı gəmisi lövbərini qaldırıb, şimala tərəf üz qoydu. ;
2) adətən feillərdən sonra gələrək həmin felin ifadə etdiyi hərəkətə, işə başlamağı ifadə edir.
Bunu gördükdə adamlar bir-birini basaraq yan küçələrə qaçmağa üz qoydu(lar).
…Abbas birdən harada olduğunu, kiminlə danışdığını yaddan çıxarıb qışqırmağa üz qoydu.
Üz tutmaq – 1) söz demək üçün üzünü birinə tərəf çevirmək, üzünü çevirərək demək.
Rəşid oğlana üz tutdu: – Səni qulluğa götürmək mənim boynuma. ;
2) bax üz qoymaq 1-ci mənada.
Qərib-qərib, qəmginqəmgin ötərsiz; Yüz tutubsuz nə məkana, durnalar?
Cəlil ağa düz evə üz tutdu. ;
3) başlamaq.
Qurumağa üz tutmuş ağaclar su içib cana gəldi, torpaq tərləməyə, nəfəs almağa, yenidən dirçəlməyə başladı.
Üz vermək – 1) vaqe olmaq, ortaya çıxmaq, baş vermək, olmaq; təsadüf etmək, birinin başına gəlmək. Bədbəxtlik üz vermək.
– Demək, evlənmək istədiyi günlər ərəfəsində [Əsədə] xoşbəxtlik üz vermişdi. ;
2) adətən xoşagəlməz bir işi görməsinə mane olmamaq, bu işə laqeyd baxmaq, ona şərait yaratmaq, xoş sifət göstərmək.
[Hacı:] Qayınanalarınıza çox da üz verməyin.
Şahmar [Zülfüqarla] dərdləşmək, dağılan əməkgünlərindən danışmaq istədi, ancaq hesabdar üz vermədi. ;
3) hücum etmək, üstünə cummaq. Canavar üz verdi sürüyə.
Üz vurmaq – 1) bir işi görməyi və ya görməməyi dostcasına, yoldaşcasına tələb etmək, xahiş etmək, israr etmək. Xahiş edirəm, üz vurmayasınız, sizinlə gedə bilməyəcəyəm;
2) dan. yeşik və s.-yə yığılan meyvənin yaxşısını üzünə düzmək. Pomidor yeşiyinə üz vurmaq. Üzüm səbətinə üz vurmaq.
Üzə çıxarmaq – 1) meydana çıxarmaq, tapmaq.
[Əmiraslan baba:] Bu Ağbulaq meşələrində … azı yüzə qədər çeşmə tapıb, qayalardan, çınqıllardan üzə çıxarmışam. ;
2) köhn. qeyriqanuni, gizli vəziyyətdən çıxararaq adi həyata qaytarmaq. Qaçağı üzə çıxarmaq.
Üzə çıxmaq – 1) daha gizlənməyib açıq yaşamağa başlamaq (qaçaq, cani, oğru və b. haqqında).
[Bəkir:] Ev-eşiyimiz bərbad olub, varyoxumuz gedəndən sonra üzə çıxıb nə edəcəyik.
Oğrular üzə çıxdılar. Amma onlar Kor Hümmətin tapşırığı ilə İskəndərin əleyhinə şəhadət verdilər. ;
2) dan. öz bacarığı, qabiliyyəti və s. müsbət xüsusiyyətləri sayəsində irəli getmək, həyatda, cəmiyyətdə özünə layiq yer tutmaq.
Dəmirov rayonda adamların üzə çıxmağına, irəliyə getməyinə sevinən və bu uğurda çalışan bir adamdır. ;
3) aşkara çıxmaq, aşkar olmaq, müəyyənləşmək, məlum olmaq. Kimin yaxşı, kimin pis işlədiyi çox tez üzə çıxır;
4) adamlar arasına çıxmaq, gözə görünmək.
Gözəllər içində, xublar yanında; Üzə çıxa bilməz xəcalətindən.
Üzə durmaq – 1) inad etmək, öz dediyindən, tələbindən əl çəkməmək. Bağça barın istəyir; Heyva, narın istəyir; Oğlan üzə durubdur; Getmir, yarın istəyir. (Bayatı);
// məc. mənada.
Gecə də üzə durmuşdu, işıqlanmırdı ki, işıqlanmırdı. ;
2) itaətdən çıxmaq, inad göstərmək.
Kütlə durub bu gün üzə; Ver bizə bir hesab deyir.
[Əxistan:] Budur, bir kəndli də məmuru vurmuş; Bu, vergi istəmiş, o üzə durmuş.
Üzə gülmək – 1) öz gözəlliyi, cazibədarlığı və s. ilə xoşlandırmaq, oxşamaq, xoşa gəlmək, cəzb etmək. Yeni binalar üzə gülür. – [Xalçanın] xüsusi zövqlə vurulan naxışları bahar çiçəyi kimi üzə gülürdü. (Qəzetlərdən);
2) yalandan üzdə özünü dost göstərmək, yalandan xoş sifət göstərmək. [Əsma xanım:] Üzə gülən imiş o qəlbiqara; Hardan meyil verdim o biilqara. “Lətif şah”.
Üzə qabarmaq (qayıtmaq) – cavab qaytarmaq, üzə durmaq; itaətdən çıxmaq.
Hümmət, arvadın da üzə qayıtdığını görüb geri çəkildi.
Üzə salmaq – bax üzünə salmaq.
[Yalınçağın] indi işi-peşəsi … üzə salıb, hər gün bir qapıda qarın otarmaq idi.
Üzə vermək – göstərmək, bildirmək, büruzə vermək. Narazılığını üzə vermək.
Üzə vurmamaq – ürəyində olan, yaxud gördüyü, bildiyi bir şeyi deməmək, bildirməmək, hiss etdirməmək.
[Şirəlinin] ürəyinə balaca xal düşdüsə də, üzə vurmayıb dedi.
Üzü ağ çıxmaq – bəslənilən ümidi, tapşırılan işi namusla yerinə yetirən adam haqqında.
Üzü ağ olmaq – yaxşı işinə, əməlinə, təmizliyinə görə fəxr etməyə layiq olmaq; etimadı doğrultmaq.
[Müəllim Hüseynə:] Yaxşı oxu, adam ol, bizim də üzümüz ağ olsun, ananın da.
Qız ona qulaq oldu; Dil oldu, dodaq oldu; Anasının yanında; Hər vaxt üzü ağ oldu.
Üzü astarından baha başa gəlmək (oturmaq) – bax astarı üzündən baha başa gəlmək (“astar”da).
Üzü dönmək – bax üz döndərmək 1 və 2-ci mənalarda.
Gəl, ey mehrü məhəbbətim; Üzün məndən niyə döndü!
Bizi görcək yan keçirsən; Niyə üzün dönüb sənin?
Üzü gəlməmək – bir şeyi deməyə, istəməyə utanmaq, xəcalət çəkmək. [Molla:] Daha başqa mükafat istəməyə üzüm gəlmir. “M.N.lətif.
” Yalan deməyə də [Səfər kişinin] üzü gəlmədi.
Üzü gülmək – sevinci üzündən bəlli olmaq.
Üzü gülür hər insanın; Banisi var bu dövranın.
Üzü gülməmək – həmişə qaşqabaqlı olmaq, üzü kədər ifadə etmək. Bu gündən sonra mehriban Soltanın üzü gülmədi, könlü qəmli, gözləri nəmli oldu, saralıb solmağa başladı. “Lətif şah”.
Üzü qara etmək – xəcalətli etmək.
Üzü(n) ağ olsun! – çox vaxt töhmət, məzəmmət, narazılıq məqamında işlədilir.
Qubad gecəni yatıb, səhər tezdən qardaşına bir belə kağız yazdı ki: qardaş, üzün ağ olsun, sənin Siracın bizim börkümüzü soxdu yerə. ().
Üzü(n) qara olsun – nifrət, danlaq, məzəmmət bildirən ifadə.
Pis övladın üzü qara olsun! – [Rüstəm bəy:] Mənim qızım Məşədi İbadın tayı deyildir, amma nə eyləmək, pulsuzluğun üzü qara olsun!
Yoxsulluğun üzü qara olsun!
Üzümüzə gələn – qarşıdakı. Üzümüzə gələn bayram.
Üzün qara olsun! – qarğış, danlaq məqamında işlədilir.
[Zərnigar xanım:] “Səni görüm el içində xəcil olasan, ay kişi, oğul-uşaq yanında üzün qara olsun”, – deyə ərinə qarğayırdı.
Üzündə abır (həya, abır-həya) olmamaq – həyasız, utanmaz, ədəbsiz adam haqqında.
Üzündə su yoxdur – həyasız, abırsız adam haqqında.
Üzündə yazılıb (yazılmışdır) – üzünə baxdıqda aydın olur, üzünə baxan kimi məlum olur.
Üzündəki qırış (qırışlar) açılmamaq – bax üzü gülməmək.
Üzündən gəlməmək – bax üzü gəlməmək.
[Cəmilin] üzündən gəlmirdi ki, nənəsini çağırsın, yenə də əliboş döndüyünü bildirsin.
Üzündən keçə bilməmək – yaxın dost və ya hörmətli bir şəxs olduğuna görə xahişini, sözünü yerə sala bilməmək.
Lakin [Rüstəm] Şərəfoğlunun üzündən keçə bilmirdi, kişi hörmətə layiq adam idi.
Üzündən qan qaçmaq – üzünün rəngi saralmaq, üzünün qanı çəkilmək.
[Uşağın] üzündən qan qaçıb, meyit rənginə dönmüşdü.
Üzündən oxumaq – üzündən, üzünün ifadəsindən bilinmək, məlum olmaq, bəlli olmaq. Onun ürəyindəkiləri üzündən oxumaq olur.
– Gülnaz Aqilin baxışlarından sanki onun ürəyindən nələr keçdiyini üzündən oxuya bildi.
Üzündən zəhər tökülmək (yağmaq) – çox hirsli, acıqlı, qaşqabaqlı, üzügülməz adam haqqında.
[Hacı:] Bu nə halətdir, Ağa dərviş, yenə üzündən zəhər tökülür?
Üzünə ağ olmaq – itaətindən çıxmaq, tabe olmamaq, üzünə qabarmaq.
[Allahqulu:] Ağa, başına dönüm, böyüyün üzünə ağ olma!
[Bayrama] elə gəlirdi ki, Gülsabah atasının üzünə ağ olmaz.
Üzünə baxan (baxsa) kəffarə verməlidir (gərək kəffarə versin) – çox çirkin, kifir adam haqqında.
Üzünə bir batman darı töksən biri (birisi) də yerə düşməz – üzü çopur adam haqqında.
Üzünə (dik, şax) demək (söyləmək) – birisinin nöqsanını və ya onun haqqındakı fikri və s.-ni dalınca deyil, özünə demək.
Qəlbində kin və küdurət saxlayan deyildi, açıqsözlü idi, ərindən çəkinməyib hər sözünü onun üzünə dik söylərdi.
[Serjant:] Sözü dik adamın üzünə deyəndir.
Üzünə durmaq – 1) ibtidai istintaqda və ya məhkəmə prosesində birisinin təqsirini, cinayətini özünə demək. Şahid müttəhimin üzünə durdu. Mütəzərrir müqəssirin üzünə durdu;
2) bax üzünə ağ olmaq.
[Fatma xanım:] Allah, gör mən nə günə düşmüşəm ki, bu kürd gədəsi də üzümə durubdu!
[Məşədi İbad:] Rəhmətlik Pərzada günlərin bir günü bir şillə çəkdim ki, bir dişi sındı, o idi ki, sonra bir kərə olsun üzümə durmadı.
Üzünə ələk (dəsmal, pərdə) tutmaq – yalandan özünü utancaq kimi göstərmək.
Üzünə gülmək – xoşuna gəlmək, cəlb etmək.
Ağ lavaşlar da süfrəyə sərilib, adamın üzünə gülürdü.
[Əsgər:] Bu ev, bu həyət, bu yol – hamısı elə bil ki, üzümə gülür.
Üzünə gün doğmaq – xoşbəxt yaşamağa başlamaq, taleyi gülmək, bəxti açılmaq, fərəhlənmək.
Qorxmaz evə gələndə elə bil qardaşı ilə bacısının üzünə gün doğar, evləri fərəh və nəşə ilə dolardı.
Üzünə qabarmaq (qayıtmaq) – bax üzə qabarmaq (qayıtmaq).
Etiraz Mayanı boğurdu, lakin bu qədər adamın içində Rüstəm kişinin üzünə qayıda bilmirdi.
Üzünə qan səpilmək (çilənmək) – hirsindən üzü qızarmaq.
[Mimrənin] üzünə qan səpildi.
Üzünə pərdə çəkmək – maskalanmaq, özünü dost kimi göstərmək.
Üzünə salmaq – həyasızlıqla, sırtıqlıqla bir şeyi əldə etmək üçün çalışmaq.
Üzünə vurmaq – 1) bir adamın eybini, qüsurunu, çatışmayan cəhətini kobudcasına özünə demək. [Teymur] elə zənn eləyir ki, Molla onun çolaqlığını üzünə vurmaq istəyir. “M.N.lətif.
” [Səkinə Rüstəmə:] Bizim borcumuz səbirli olmaqdır, ay Rüstəm, hövsələsizlik eləyib hər şeyi üzlərinə vursan onlar da darılıb ipiörkəni qırarlar. ;
2) etdiyi yaxşılığı xatırladaraq utandırmaq, minnət qoymaq.
Üzünü açmaq – 1) qeyri-münasib bir sözü deməklə və ya başqa bir hərəkəti ilə uşağın tərbiyəsinə, əxlaqına pis təsir göstərmək.
[Zaman:] Ay arvad, bu uşağı niyə çağırıb, üzünü açırsan? ;
2) keçmişdə: çarşabı üzündən kənar etmək, üzünü göstərmək.
[Aktyor Sona xalaya:] A qoca qarı, heç həya etmirsən ki, üzünü açıb bu naməhrəm kişilərə göstərirsən?
[Cahan] üzünü açıb göstərir. ;
3) məc. qızlığını almaq, bəkarətini, ismətini pozmaq.
Üzünü ağ etmək (eləmək) – bax üzünü ağartmaq 1-ci mənada.
Üzünü ağartmaq – 1) bax üz ağartmaq. Qulluqçu ağanın üzünü ağardar. (Ata. sözü.).
[Halay Şiraslana:] …Sənin şerin bizim divar qəzetinin üzünü ağardıbdır. ;
2) bir yazının ilk mətnini, qaralamasını təmiz köçürtmək, üzünü köçürmək.
Katib cavab verir ki, kağızın Mirzə Səfərdədir, üzünü ağardar, apararsan.
Üzünü bozartmaq – 1) bax sifətini (üzünü) bozartmaq (“bozartmaq”da).
Nəbi üzünü bozardıb dedi: – Sən bizdən nə istəyirsən? “Qaçaq Nəbi”;
2) özünü göstərmək, öz xasiyyətini, xüsusiyyətini büruzə vermək (əsasən mənfi cəhətdən).
Artıq payız üzünü bozartmışdı.
Üzünü çıxartmaq – bir sənədin, yazının üzünü olduğu kimi köçürmək, surətini çıxarmaq. Diplomun üzünü çıxartmaq.
– [Qoca:] [Vəsiyyətnamənin] üzünü çıxarıb sizə gətirmişəm.
Üzünü görmə! – pis adam haqqında işlədilir.
Üzünü heç görmə, üzü dönəndə; Elə bil, yer altdan əjdaha çıxır.
Elə ki bu çalsaqqal kişi göy örtüklü stolun dalına keçdi, daha üzünü görmə!
Üzünü görək dan. zar. – çoxdan görüşmədiyi yaxın adamla görüşərkən deyilir.Üzünü görmək istəməmək – zəhləsi getmək, nifrət etmək, görüşmək istəməmək.
Üzünü güldürmək – şənləndirmək, sevindirmək, kefini açmaq.
[Zeynal] ağlamaqda olan üç anasız qızın üzünü güldürər, sınıq ürəklərini sevindirə bilərdi.
Üzünü qara etmək – bax üzü qara etmək.
[Sədr:] Salamat olun, ay uşaqlar, – dedi, – heç olmazsa siz bizim üzümüzü qara eləməyin.
Üzünü mürdəşir yusun! dan. – qarğış məqamında işlədilir.
[Nazlı:] Görüm [Ağalarovun] üzünü mürdəşir mazutla yusun, bəlkə onda gözü bu nöyütdən doya!
Üzünü turşutmaq – üz əzələlərini yığmaq, üzünü qırışdırmaq, surətilə öz narazılığını, məmnunsuzluğunu ifadə etmək.
[Calal başını kənara çəkib üzünü turşudur:] Vallah, dadaş, genə çaxır içmisən.
Üzünü tutmaq – 1) üzünü çevirib demək, müraciət etmək, üz tutmaq, üzünü döndərmək (çevirmək).
[Şah] üzünü hərəmlərə tutub xitab elədi.
[Humay üzünü göy səmtinə tutaraq:] Aman, ya rəbbi! Bu nə fəlakətli hal!… ;
2) bax üz tutmaq.
Bilmirəm, haraya tutum üzümü? Az qaldı, itirəm bütün özümü.
Üzünün əti (suyu) tökülmək – biabır olmaq, rüsvay olmaq, hörmətdən düşmək, abrı getmək (tökülmək).
Üzünün qanı qaçmaq – bax üzündən qan qaçmaq.
Üzünün suyunu tökmək – bərk danlamaq, biabır etmək, rüsvay etmək.
Alnı açıq, üzü ağ – bax alnı açıq.
Astarı üzündən baha (baha başa gəlmək) – bax astar.
Hansı üzlə – bax nə üzlə.
Əliboş Cəmil indi xəstə nənəsinin yanına hansı üzlə dönəcək, ona necə cavab verəcəkdi.
Qapını üzünə çırpmaq – bax qapı.
Nə üzlə – nə cəsarətlə, nə əsasla, nəyə arxalanaraq, nəyə güvənərək, nə haqla.
[Səkinə:] Mən pambıq işinə çıxmasam, sən [Rüstəm] yayın istisində nə üzlə qapı-qapı düşüb, özgə arvadlarına deyəcəksən ki, gəlin, pambıq batdı?
[Bəy:] Pristavın yanına bəs nə üzlə gedəcəksən?
Taleyi üzünə gülmək – bax tale.
