Brext qanunu (ing. Brecht’s law) — adambaşına düşən dövlət xərclərinin artımının əhalinin sıxlığından asılılığı. Qanunu 1932-ci ildə alman iqtisadçısı Arnold Brext kəşf edib. Bu qanunda qeyd olunur ki, yerli özünüidarəetmə orqanlarının adambaşına düşən xərcləri əhalinin sayı artdıqca artır, bu isə o deməkdir ki, icma gəlirlərinə ehtiyac artır.
Qanun 1932-ci ildə alman iqtisadçısı Arnold Brextin “Dövlət xərclərinin beynəlxalq müqayisəsi”[1] əsərində təklif edilmişdir.
Brext qanununda göstərilir ki, adambaşına düşən dövlət xərclərinin artımı əhalinin sıxlığından asılı olacaq. Böyük bələdiyyələr əhaliyə nisbətən kiçik bələdiyyələrə nisbətən daha çox pul almalıdırlar. Əhali artdıqca yerli özünüidarəetmə orqanlarının adambaşına düşən xərcləri artdığından, icma gəlirlərinə ehtiyac da artır.
Brext qanunu böyük şəhərlərin məhsuldarlıq səviyyəsinin kiçik şəhərlərdən daha çox olması ilə izah olunur. Urbanizasiya ilə bağlı yüksək xərclər də var (məsələn, cinayətlə mübarizə). Klub məhsullarında əhalinin sıxlığı artdıqca (məsələn, hovuz xidmətləri) həddindən artıq sıxlıq riski artır.
Böyük şəhərlərdə adambaşına xərclərin artmasının səbəbləri[2]:
Bununla belə, Brext qanununa zidd olan amillər də var, məsələn, əhalinin az məskunlaşdığı regionlarda infrastruktur üçün müəyyən sabit xərclər var və bu, regionda əhalinin sayı artdıqca adambaşına düşən xərcləri azaldır. Yolların, körpülərin və s.-nin sabit xərcləri daha çox sakinlərə yayılır və bununla da adambaşına düşən xərcləri azaldır.