Qeyri-iqtisadi artım (ing. uneconomic growth, mənfəətsiz artım, qeyri-rentabel artım) — ekoloji iqtisadiyyatda sosial rifahın artması ilə nəticələnməyən iqtisadi artım növünə aid edilən termin. Konsepsiyanın mənşəyi adətən iqtisadçı Herman Deylinin adı ilə əlaqələndirilir, baxmayaraq ki, digər nəzəriyyəçilərin də rolu tanınır.[1][2]
İqtisadi artımla bağlı qeyri-davamlı xərclər və ya sosial rifahın azalması “ekosistemlərə təzyiqin artması nəticəsində mütləq sosial və ekoloji fədakarlıqlar” nəticəsində yarana bilər.[3][4] Başqa sözlə desək, “mənfəətsiz artım o zaman baş verir ki, artan istehsalın dəyəri istehsal olunan məhsulların dəyərindən çox olan resurslar və sərvətlər hesabına baş verir”.[5]
İqtisadi inkişafın faydaları və xərcləri balansını qiymətləndirmək üçün müxtəlif göstəricilərdən, məsələn, həyatdan məmnunluğun subyektiv səviyyəsi istifadə olunur.
Göstəricilərin digər kateqoriyasına kəmiyyət göstəriciləri, o cümlədən ÜDM-in mürəkkəb versiyaları daxildir. Bunlardan ən məşhuru Orijinal Tərəqqi Göstəricisidir (GPI). O, ÜDM-in komponentlərinin fayda və xərclərə bölünməsi prinsipinə əsaslanır, yekun göstərici onların dəyərləri arasındakı fərqdir. ÜDM maddələrindən əlavə, ÜDM-ə iqtisadi fəaliyyətin bazarda alqı-satqı obyekti olmayan və bazar qiyməti olmayan üstünlükləri və mənfi nəticələri (xərcləri) daxildir. Onların dəyərlərini müəyyən etmək üçün ekspert qiymətləndirmələrindən istifadə olunur. Sosial rifahı müəyyən edən meyarlar toplusu müzakirə mövzusu olmaqda davam edir, buna görə də GPI ona daxil olan amillərin seçiminin, xüsusən də xərclər baxımından subyektivliyinə görə tənqid olunur. Bununla belə, bu göstəricinin iqtisadi idarəetmədə istifadəsinə dair nümunələr var,[6][7] GPI tərəfdarları onu ÜDM-dən daha etibarlı iqtisadi tərəqqi ölçüsü kimi qiymətləndirirlər.[8]
Faydalar və məsrəflər balansının dinamikasına əsaslanaraq, ekoloji iqtisadiyyatın tərəfdarları iddia edirlər ki, Birləşmiş Ştatlar və digər iqtisadi cəhətdən inkişaf etmiş ölkələr son onilliklərdə çox güman ki, mənfəətsiz artım yaşayırlar.