Nizamnamə qanunu

Vestminster sarayı — Britaniya parlamentinin toplantı yeri

Nizamnamə qanunu (ing. Statutory law və ya statute law, qanun sözündən) — anqlosakson hüquq sistemi ölkələrində qanunverici orqanlar (qanunlar) tərəfindən yaradılan hüquq normaları toplusu. Qanunvericiliyə yerli özünüidarəetmə orqanlarının aktları da daxildir (yerli qərarlar). Qanunvericilik hüququnda hüquqi aktların iyerarxiyası mövcuddur: qanunvericilik orqanlarının aktları icra hakimiyyəti orqanlarının aktlarından daha çox hüquqi qüvvəyə malikdir; dövlət orqanlarının aktları yerli orqanların aktlarından daha böyük hüquqi qüvvəyə malikdir. Böyük Britaniya və Şimali İrlandiyada nizamnamələr qanunlar, ABŞ hüquq sistemində isə kodekslərdir[1].

Nizamnamə hüququ ümumi hüquqla tamamlanır (ing. common law) — məhkəmə presedentləri vasitəsilə mövcud hüquqi qaydaları şərh edən və ya qanundakı boşluqları dolduran məhkəmələrin hüquq-mühafizə fəaliyyəti. Amerika hüquq sistemində nizamnamə qanunvericilik səlahiyyətinə malik olan (federal və ya ştat) bir orqanın qanunla müəyyən edilmiş qaydada nəyisə “elan edən, icazə verən və ya əmr edən” yazılı aktı kimi başa düşülür.

Qanunvericilik hüququ “konstitusiya ilə müəyyən edilmiş forma və qaydada təsbit edilmiş qanunvericilik orqanının iradəsini” ifadə edən yazılı mənbədir[2]. Bəzi tədqiqatçıların fikrincə, geniş mənada “nizamnamə” və “normativ hüquq” anlayışları normativ hüquqi aktları, o cümlədən icra hakimiyyəti orqanları tərəfindən buraxılan aktları əhatə edir. Bu halda onlar məhkəmə hakimiyyətinin aktları - presedentlərlə ziddiyyət təşkil edir. Birləşmiş Ştatlarda qanunvericilik qanunları çox vaxt qanunvericilik orqanlarının qaydalarına şamil edilir, “qanunvericilik” isə geniş mənada konstitusiyalar (federal, ştat), müqavilələr, inzibati qaydalar kimi müxtəlif mənbələrə istinad edir[2]. Eyni zamanda, bir çoxları konstitusiyaların qanuni hüquq kimi təsnifləşdirilməsinin əsaslılığını inkar edir və bəzi tədqiqatçılar onları “kvazistatut” adlandırırlar[2]. Bununla belə, Amerika hüquqşünasları arasında ən ümumi baxış bucağına görə, konstitusiyalar qanuni hüquqa aid deyil.

Qanuni hüququn yaranması XIII əsrə təsadüf edir. İngiltərənin ilk seçilmiş parlamenti 1265-ci ildə Simon de Montfort tərəfindən çağırıldı. Merton Statusu (1235) İngiltərə parlamentinin ilk aktlarından biri hesab olunur. Onun adı ingilis qanunvericiliyinin xüsusiyyətini əks etdirir: parlament aktları qəbul edildiyi yerin adı ilə adlandırılırdı (Marlboro, Vinçester və Qloster statutları). Nəhayət Westminsterdə məskunlaşdıqdan sonra bu təcrübə dayandırıldı və bir neçə üsuldan istifadə olunmağa başladı. Belə ki, onlar papalıq mənbələri kimi başlıqda sənədin orijinal sözlərindən istifadə etməyə başlayıblar[3].

İstinadlar

[redaktə | mənbəni redaktə et]
  1. ↑ Романов, 2014
  2. ↑ 1 2 3 Петрова, 2007
  3. ↑ Джэнкс, 1947

Ədəbiyyat

[redaktə | mənbəni redaktə et]
  • Джэнкс, Эдуард. Английское право (Источники права. Судоустройство. Судопроизводство. Уголовное право. Гражданское право). М.: Юридическое издательство Министерства юстиции СССР. Перевод Л. А. Лунц, предисловие М. М. Исаева, Л. А. Лунц. 1947 [The Book of Eng'1ish Law].
  • Петрова Е. А. Статуты и прецеденты в системе источников американского права. Иваново: Ивановский государственный университет. 2007.
  • Романов А. К. Право и правовая система Великобритании. Высшее образование. М.: Форум. 2014. ISBN 978-5-91134-397-2.
  • Dieter Blumenwitz Einführung in das anglo-amerikanische Recht. Rechtsquellenlehre, Methode der Rechtsfindung, Arbeiten mit praktischen Rechtsfällen. 7. Auflage, Beck, München 2003, ISBN 3-406-49764-0 (Schriftenreihe der Juristischen Schulung 2).