Sosial bərabərsizlik

Sosial bərabərsizlik — ayrı-ayrı fərdlərin, sosial qrupların, təbəqələrin, siniflərin şaquli sosial iyerarxiyanın müxtəlif səviyyələrində yerləşdiyi və ehtiyacları ödəmək üçün qeyri-bərabər həyat şanslarına və imkanlarına malik olduğu sosial təbəqələşmə forması. Ən ümumi formada qeyri-bərabərlik insanların məhdud maddi və mənəvi istehlak resurslarına qeyri-bərabər çıxışı olan şəraitdə yaşaması deməkdir.

İsveçrənin Credit Suisse bankının 2021-ci il Qlobal Sərvət Hesabatına əsasən, 2020-ci ildə planetin ən zəngin 1,1%-i dünya sərvətinin 45,8%-nə, ən kasıb 55%-i isə 1,3%-nə sahibdir.[1]

İƏİT-in məlumatına görə, 2017-ci ildə İƏİT ölkələrində əhalinin ən varlı 10%-nin sərəncamında olan orta gəliri əhalinin ən yoxsul 10%-nin orta hesabla 9,5 dəfə olduğu halda, 1992-ci ildə bu fərq 7 dəfə olub. Sərvət bərabərsizliyi daha da əhəmiyyətlidir: İƏİT ölkələrində əhalinin ən zəngin 10%-i sərvətin 50%-nə, ən yoxsul 40%-i isə sərvətin 3%-nə sahibdir.[2]

Fransız iqtisadçısı T.Piketti “XX əsrdə kapital” kitabında belə qənaətə gəlir ki, sosial bərabərsizliyin artması müasir dünyada əsas tendensiyadır, sənaye inqilabı onu məhv etmir, baxmayaraq ki, zaman keçdikcə bu cür artımı daha az vahid edir.

Bərabərsizlik və ayrı-seçkiliyin formaları[redaktə | mənbəni redaktə et]

Fərdlər üçün sosial statusu və deməli, cəmiyyətdə bərabərliyi və ya bərabərsizliyi müəyyən edən bir sıra sosial xüsusiyyətlər mövcuddur.

Bərabərsizliklə bağlı baxışlar Keyfiyyətcə qeyri-bərabər iş şəraitini yerinə yetirməklə, sosial ehtiyacları müxtəlif dərəcədə ödəməklə insanlar bəzən iqtisadi cəhətdən heterojen əməklə məşğul olurlar, çünki bu cür əmək növləri onların sosial faydalılığını fərqli qiymətləndirir.

Sosial bərabərsizliyin əsas mexanizmləri mülkiyyət münasibətləri, hakimiyyət (hakimiyyət və tabelik), sosial (yəni sosial sabit və iyerarxiyalaşdırılmış) əmək bölgüsü, eləcə də nəzarətsiz, kortəbii sosial diferensiallaşmadır. Bu mexanizmlər əsasən bazar iqtisadiyyatının xüsusiyyətləri ilə, qaçılmaz rəqabət (o cümlədən əmək bazarında) və işsizliklə bağlıdır.

Ən təhlükəlisi, istedadlı insanların uşaqlıq və yeniyetməlik dövründə əlverişsiz sosial-iqtisadi şəraitə görə öz istedadlarını anadangəlmə reallaşdıra bilmədikləri, cəmiyyət üzvlərinin şəxsi səyləri ilə əlaqəli olmayan, imkanların bərabərsizliyidir. Məsələn, kasıb ailələrdən olan istedadlı uşaqların yaxşı təhsil almaq imkanları yoxdur və nəticədə “yoxsulluq tələsinə” düşürlər[3][4].

Sosial bərabərsizlik bir çox insanlar (əsasən işsizlər, iqtisadi miqrantlar, yoxsulluq həddində və ya aşağıda olanlar) tərəfindən ədalətsizliyin təzahürü kimi qəbul edilir və yaşanır. Sosial bərabərsizlik, cəmiyyətin əmlak təbəqələşməsi, bir qayda olaraq, xüsusilə keçid dövründə sosial gərginliyin artmasına səbəb olur.

Sosial siyasətin həyata keçirilməsinin əsas prinsipləri bunlardır:

  1. qiymət artımı və indeksasiyaya görə kompensasiyanın müxtəlif formalarının tətbiqi yolu ilə həyat səviyyəsinin qorunması;
  2. yoxsul ailələrə yardım göstərmək;
  3. işsizlik halında yardımın verilməsi;
  4. sosial sığorta siyasətinin təmin edilməsi, işçilər üçün minimum əmək haqqının müəyyən edilməsi;
  5. təhsilin inkişafı, sağlamlığın, ətraf mühitin mühafizəsi əsasən dövlət hesabına;
  6. kvalifikasiyaların təmin edilməsinə yönəlmiş fəal siyasətin aparılması.

Bərabərsizliyin səbəbləri[redaktə | mənbəni redaktə et]

Emil Durkhaymə görə, bərabərsizliyin səbəbi ən yaxşıları həvəsləndirmək ehtiyacıdır. Bütün cəmiyyətlərdə bəzi peşələr digərlərindən daha vacib sayılır. İbtidai cəmiyyətlərdə döyüşçülər və şəfaçılar ən hörmətli insanlar idi. Puritan icmalarında ən vacib peşə keşişlikdir. Müasir cəmiyyətlərdə bu, bankir və sahibkarın, mühəndisin və həkimin peşəsidir. Cəmiyyətdə əsas funksiyanı yerinə yetirən şəxs maksimum dərəcədə nüfuza və maddi sərvətə malikdir. Bərabərsizliyin ikinci səbəbi insanlar arasında istedad səviyyəsinin fərqli olmasıdır və ən bacarıqlı olanlar xidmətlərinə görə mükafatlandırılmalı, ən mühüm funksiyaları yerinə yetirməlidirlər. Bütün dövrlərdə ən mühüm funksiyalar keşiş, menecer və texniki işçi rolu idi.[5]

Münaqişə nəzəriyyəsi nöqteyi-nəzərindən qeyri-bərabərliyin səbəbi cəmiyyətə və hakimiyyətə nəzarət edən hakimiyyətin imtiyazlarının qorunmasıdır, onun şəxsən özü üçün fayda əldə etmək imkanı var, bərabərsizlik nüfuzlu qrupların hiylələrinin nəticəsidir. statusunu saxlamaq üçün. Robert Mixels oliqarxiyanın dəmir qanununu çıxardı: oliqarxiya həmişə təşkilatın ölçüsü müəyyən bir dəyəri keçəndə inkişaf edir, çünki 10 min adam hər işdən əvvəl məsələni müzakirə edə bilmir, məsələnin müzakirəsini liderlərə tapşırırlar.

Tarix prosesində sosial bərabərsizliyin dərəcəsinin dəyişdirilməsi[redaktə | mənbəni redaktə et]

Gerard Lenski cəmiyyətin inkişaf mərhələlərini bərabərsizlik baxımından müqayisə etdi və tapdı:

  • Ovçular və bitki toplayanlar cəmiyyətlərində, məsələn, Kivai adasının papualıları arasında bərabərsizlik ən az dərəcədə baş verir.
  • Bağçılıq cəmiyyətlərində siyasi lider, tacir və keşiş ən təsirli şəxslərdir. Sosial bərabərsizliyin dərəcəsi aşağıdır.
  • Bərabərsizlik ən çox irsi monarxiyanın və köləliyin yarandığı aqrar cəmiyyətlərdə özünü göstərir.
  • Sənaye cəmiyyətlərində aqrar cəmiyyətlərə nisbətən daha az bərabərsizlik və gücün təmərküzləşməsi var[6].

İstinadlar[redaktə | mənbəni redaktə et]

  1. ↑ Credit Suisse The Global wealth report 2021 Arxivləşdirilib 2019-07-18 at the Wayback Machine
  2. ↑ Организация экономического сотрудничества и развития Published on June 15, 2018 A Broken Social Elevator? How to Promote Social Mobility, OECD Publishing, Paris
  3. ↑ Арнольд Хачатуров. Страна неравенства (Новая газета). 2018. 8–9.
  4. ↑ əМосковский центр Карнеги 19-20 сентября 2018 г.Конференция Russian Economic Challenge 2018Сергей Гуриев о экономическом неравенстве
  5. ↑ Смелзер Нейл Социология. — М., 1994 стр. 278
  6. ↑ Смелзер Нейл Социология. — М., 1994 стр. 275

Xarici keçidlər[redaktə | mənbəni redaktə et]

Ədəbiyyat[redaktə | mənbəni redaktə et]

  • Большой толковый социологический словарь в 2 т. (Collins)/ Сост. Д. Джерри, Дж. Джерри. — М., 1999.
  • Масионис Дж. Социология. 9-е изд. СПб. 2004
  • Радугин А. А., Радугин К. А. Социология. Курс Лекций. М. «Владос» 1995.
  • Смелзер Н. Социология. — М., 1994
  • Сорокин П. А. Человек. Цивилизация Общество. М. 1992. Социальная и культурная мобильность.
  • Стиглиц Дж. Люди, власть и прибыль. Прогрессивный капитализм в эпоху массового недовольства. М.: Альпина Паблишер. пер. В. Ионов; науч. ред. Н. Злобин. 2020 [Joseph E. Stiglitz. People, Power, and Profits: Progressive Capitalism for an Age of Discontent]. ISBN 978-5-9614-3368-5.
  • Социальная мобильность в усложняющемся обществе: объективные и субъективные аспекты: монография / В. В. Семёнова и др.; отв. ред. В. В. Семёнова, М. Ф. Черныш, П. Е. Сушко. ФНИСЦ РАН. — М.: ФНИСЦ РАН, 2019. — 512 с. ISBN 978-5-89697-307-2
  • Шкаратан О. И. Социология неравенства. Теория и реальность; Нац. исслед. ун-т «Высшая школа экономики». — М.: Изд. дом Высшей школы экономики, 2012. — 526 с. — ISBN 978-5-7598-0913-5