sif. məh. Lovğa, özünü çəkən, özünü dartan, forslu
təkəş
прил. нугъ. вичи-вич ялдай, лавгъа, дамах гвай, форс гвай.
(Bərdə, Kürdəmir, Laçın, Şuşa) lovğa, özünü çəkən, forslu. – Təkəş adam özün çəkər (Bərdə); – Bizim Məmməd yaman təkəşdi (Laçın); – O, çox təkəş gədəd
təkəş bax ədabaz