БУЬНЖУЬКЬАРУН

гл.; -да, -на; -из, -зава; -а, -ин, -рай, -мир; буьнжуькьар тавун, буьнжуькьар тахвун, буьнжуькьар хъийимир 1) эзмишун; 2) куьч. кьин. Вегьре чна чи гадаяр акъвазарнава, чӀехиди. Ам чна буьнжуькьарда. Гь. Къ. Четин бахт. 1919 - йисан гаталди за кулакрин бунтар буьнжуькьарунин, бандаяр кукӀварунин женгера иштаракна. К, 1990, 11. ӀV.

БУЬНДУЬГУЬРДИЗ
БУЬРКУЬЛЛА

Значение слова в других словарях