ЖЕЙРАН

туьрк, сущ.; -ди, -да; -ар, -ри, -ра 1) кӀвачерал кьакьан, гуьрчег тан авай вагьши гьайван. Лукьманан хипен суьруьдихь галаз санал Жейранрини векь недай. Ф. Лукьманал Гьаким. Пакамахь къарагъна къагьриман мад Гъуьрчез фена, вичиз сакьве жейран яна. Ф. Кесибдин хва Къагьриман. Гьуьруь ятӀа, жейран ятӀа гуьзел яр... Е. Э. Заз булахдал яр акуна. Гила тӀа я ви девлетар?! Асланарни жейранар, Яцар, миргер къизил балугъ?! - Гьарайна за лезги вацӀуз. Н. С. Самур. Заз жейран лугьумир, жейран вуч я кьван, Чуьллера катзавай ажуз са гьайван. Ш-Э. М. Дагьустан. 2) куьч. кӀаниди. За мани лагьана куьтягьдалди куь жейранар, мараларни акъатда. Н. И. Гьакимрин папар. 3) ( чӀехи гьарфунилай - Ж) дишегьлидин хас тӀвар: Жейран

* зирек жейран, таза жейран, хаму жейран.

ЖЕЙГЬАН
ЖЕКЬИ

Значение слова в других словарях