сов. 1. çürümək; материя истлела parça çürümüşdür; 2. yanıb kül olmaq, külə dönmək; угли истлели kömür yanıb kül olmuşdur.
сов. 1. çürümək; материя истлела parça çürümüşdür; 2. yanıb kül olmaq, külə dönmək; угли истлели kömür yanıb kül olmuşdur.
-тлею, -тлеешь; св. см. тж. истлевать 1) а) Тлея, сгнить до конца. Опавшая листва истлела. Останки истлели за десять лет. б) отт. Совершенно разрушиться от времени. Убранство дворца почти истлело. Рук
Полностью »