КЕЛЛЕ

(-ди, -да, -яр) 1. kəllə, baş; qafa; келледин kəllə -i [-ı]; 2. baş, təpə, zirvə; 4. dan. çox ağıllı, başlı, zehinli (adam); * вилер келледиз акъатун a) gözləri kəlləsinə çıxmaq, bərk hirslənmək, qəzəblənmək; b) həddindən artıq təəccüblənmək, heyrət etmək; келле-келледиз атун kəllə-kəlləyə gəlmək, kəlləbəkəllə gəlmək, üz-üzə gəlmək, toqquşmaq, döyüşmək, vuruşmaq; келле-келледиз ягъун bax кьил (кьил кьилиз ягъун); келле шекер kəllə qənd.