РУЬГЬ

(-ди, -да, -ер) 1. ruh; can; 2. məc. cürət, cəsarət; 3. руьгьдин ruhi, mənəvi; ругьдин азаб ruhi əzab; * руьгь аватун ürəyi düşmək, vahimələnmək, bərk qorxuya düşmək; руьгь авудун ürəyini düşürmək, vahiməyə salmaq, bərk qorxuya salmaq; руьгь атун (руьгь акатун) a) ruhlanmaq, canlanmaq, cana gəlmək; b) ürəklənmək, cəsarətlənmək; c) məc. şövqə gəlmək, təbə gəlmək, ilhamlanmaq; руьгь кутун (рикӀе руьгь тун, руьгь хкажун) a) ruhlandırmaq, ürək vermək, cəsarət vermək, ürəkləndirmək; b) məc. ilhamlandırmaq, ilham vermək; руьгь шад хьурай! ruhu şad olsun! (vəfat etmiş adam haqqında); руьгьдай аватун a) ruhdan düşmək, bədbin olmaq, həyatdan küsmək; həvəsdən düşmək; b) ruh düşkünlüyü, bədbinlik, ümidsizlik; руьгьдай авудун ruhdan salmaq, həvəsdən salmaq, marağını öldürmək.