ТӀВЕТӀ

сущ.; -ре, -ре; -ер, -ери, -ера 1) кьве лув квай зайиф гьашарат. 2) куьч. са вуж-вуч ятӀани кьин патал къуват(ар) герек тушир затӀ, кас. Ягъанатдин са хъверна, Лагьана: "Вун язва вуч?! КӀанда заз вун ийиз пуч! Зун патал вун са тӀветӀ я... Ф. Шарвилидикай риваят. Заз губернаторни, начальникни, пачагъни гьич тӀветӀверайни туш. Къ. Къ. КӀири Буба. 3) къумарал къугъвайдай кьуд жергедин чарарикай (гьачайрикай, керпичрикай, пехъерикай, тӀветӀерикай) сад -

* балкӀандин тӀветӀ, кӀвалин тӀветӀ.

* тӀветӀряйни кьун тавун [гьисаб тавун] гл. са низ-квез ятӀани эсиллагь фикир тагун. Абурукай сад гзаф гьаясузди тир, сивел атай вуч хьайитӀани лугьузвай, чун тӀветӀрайни гьисабзавачир. И. В. Теъбир.

ТӀВАРЦӀИЭВЕЗ
ТӀВЕТӀВЕЛ

Значение слова в других словарях