КЪАН

туьрк, сущ.; -ди, -да; -ар, -ари, -ара 1) иви. ... я ребби, вуна къадабаладикай хкуд! Инсанрин арада къанар тахьуй! Н. М. Къизилдин хтар. 2) кьисас, мидявал. * пеле къан авай, хиве къан хьун.

* къан вахчун гл., ни нин 1) ни вуж хатадай ва я къастунай кьейитӀа, адан мукьвабуру а кар авурдаз жаза гун, гьахьтин кар кьун. 2) кьейидай пулуналди ва я малдалди къимет вахчун. Эгер заз дуьньядиз экъечӀдай югъ ахкуртӀа, ви хцин патахъай заз фитне авур кьве кас за ви патав гъана, сифте кьведавай кьве итимдин къан вахчуна вав вахкуда, ахпа абур кьведни за и ви вилик алажда. Къ. Къ. КӀири Буба.

* къанди кьун гл., вуж дамарра авай иви акъвазун. Ам, къанди кьурди хьиз, юзаз тежез амукьна. Къ. Къ. КӀири Буба.

КЪАМЧИ
КЪАН

Значение слова в других словарях