(Quba) çuval. – Əhmədin gəlini un dabrağ gətimişdi
(Kürdəmir) bax dabırma. – Dabrıma gedib yoldaşua çat
(Əli Bayramlı, İmişli, Kürdəmir, Qazax, Saatlı, Sabirabad, Salyan, Şamaxı) tez-tez yerimək. – Adə, dabrı də (Saatlı); – Dabrı, dahı gözdəməyə vax yoxd
(Cəlilabad) bax dabrımağ
I (Şəki) ayaq. – Qoyunun dadaxlarını bir asmışdıx, başini bir II (Gəncə) uşağın ilk addımı, ilk yerişi
(Şəki) ayaqlı. – Dadaxlı sandıx varıydı bizdə
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Çənbərək, Hamamlı, Xanlar, Qazax) öyrəşmiş, dadanmış, alışmış. – Dadamal qoyun südü içdi (Ağcabədi); – Pişik ətə dadamaldu (Cəbra
(Çənbərək) öyrəşmiş, dadanmış, alışmış. – Bizim inəx’ arxaca dadamcıldı, çöldə durmur, qaçıf gəlir
(Gəncə, Qazax, Şəmkir) əziyyət, çətinlik. – Bir dadapisdix’nən düzəltdim, yola saldım, getdi (Şəmkir)
(Şəki) az, yarımçıq. – Yidi, amma dadardoymaz, doymadı
(Ağdam, Göyçay, Qusar, Lənkəran, Ordubad, Şamaxı, Yardımlı, Zəngilan) 1. ata (Zəngilan). – Bizdə dədə də de:rix’, dadaş da de:rix’, 2
(Salyan) çağırmaq, haraylamaq. – Ədə, sə:rdən anon səni daddıyır, nöş cavab vermirsən?
(Qafan) yağda qızardılmış soğan; yağ-soğan. – Xörəyə daddığ tök
(Daşkəsən) ağac adı
(Cənubi Azərbaycan) kürəkən. – Abbas Əhmədin dadısıdı
(Şəki) bax dadax I. – Dört dadıxları olannara diyillər kürsü
(Ordubad) bax dadımax. – Qatıx dadıxıfdı
(Göyçay, Mingəçevir) xarab olmaq, pis dad vermək
(Bakı) bir az, bir tikə. – Bir qarpuzdan həreyə dadımduzum əncağ çatar
(Salyan) dadına baxmaq. – Bir qaşıx bı xörəgdən dadımsın görəg duzu necədi?
(Qazax) bərk-boşluğunu bilmək üçün yumurtaları dişə vurub yoxlamaq. – Dadışmasam döyüşdürmərəm
(Lənkəran) erkək turac. – Dadmənitutdular oxumağa başdıyıb
(Meğri) iri, böyük, uca
(Quba) dəf, kiçik qaval. – Üydən mənim daftımı gəti
I (Ordubad) gözə düşən çöp. – Gözümə dağal düşüb II (Ağdaş, Borçalı, Cəlilabad, Füzuli, Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir, Sabirabad, Salyan, Tovuz) 1
I (Füzuli, Gəncə, Qazax, Şəmkir) cığallıq. – Dağallığ yaxşı şey də:l (Gəncə); – Onun dağallığına baxma, söz qanan adamdı (Şəmkir) ◊ Dağallığ eləməy (S
(Göyçay, Kürdəmir, Ucar) dolaşa (quş adı). – Ta: <daha> dağan az-az görünür (Kürdəmir); – Dağda dağannar, Bir-birini boğannar, Oğlan doğ
I (Salyan) qupquru. – Çörəg dağanağ olub, diş batmır II (Salyan) çuqun qab
(Təbriz) əl hanasının bir hissəsi. – Bizim hananın dağanağı əmməgildədi
I (Ağdam, Cəbrayıl, Kəlbəcər, Kürdəmir, Quba, Oğuz, Salyan, Şamaxı) bax daqar I. – Dur dağarı bura gəti (Şamaxı); – Dağarı sua qoyqınan yımşalsın (Sal
(Çənbərək) lovğalanmaq. – Ay dıdı Şəmşi, nə dağarcıxlanırsaη?
(Bərdə, Borçalı, Qazax) 1. dağlıq (Borçalı, Qazax) 2. dağətəyi (Bərdə). – Dağavar yerdə meyvə, üzüm yaxşı olar; – Bura dağavar yerdi, dağ çoxdu (Borça
(Bakı) dağüstü. – O kətdər dağbəsər kətdərdi; – Dağbəsər kətdər sərin olur
(Qazax) yay mövsümündə dağda yaşayan adam. – Dağçılar gəldilər
(Tabasaran) çaxçax (dəyirmanda)
(Meğri, Zəngibasar) gözə – nəzərə gəlməmək üçün uşağın və ya heyvanın boynundan asılan bəzəkli kiçik dağdağan ağacı
(Dərbənd, Tabasaran) 1. daha. – İki qərəm <kərə> gəldi, dağı qəlmədi (Tabasaran) 2. başqa
(Şuşa) poçtalyon. – Rəsul poşda dağıdıcı qoyulufdu
(Qazax) biçilmiş, lakin yığılmamış ot, taxıl və s. – Hələ çöldə dağınığınız çoxdumu?
(Dərbənd) başqası. – Dosdarından biri ayı olutdu, biri canavar olutdu, bir dağısı da tülkü olutdu
I (Qax) əritmək II (İmişli) yayı yaylaqda, dağ yerində keçirmək. – Yayı dağladıx, endix’ aşağa
(İmişli) damğa vurmaq üçün alət
(Ağdam) bax dağvadil. – Gülpəri ərinnən dağmadildi
(Salyan) pul, var-dövlət. – Sənin bədxərcliyinə heç dağnus da çatmaz
(Şəki) kəklik
(Çənbərək) narazı, incik. – O maηa Hassannan dağvadil danışdı
I (Bakı, Cəbrayıl, Zəngilan) təpə. – Daharın döşündə yaxşı ot var (Zəngilan); – Qoyunnar daharın döşündə otduyur (Cəbrayıl); – Bi dənə yaşıllığ yoxdu
(Lənkəran) döyülmüş nanə ilə duzun qarşığı
(Bakı) təpəlik. – Bu daharrığda çoxli vocdər var
I (Bərdə, Çənbərək, Qafan, Qax, Mingəçevir, Şəki, Şuşa, Zaqatala) divarları qamışdan hörülüb suvanmış daxma