(Qəbələ) gec başa düşən, key
(Oğuz) uzun, yaraşıqsız (adam). – Dazgal bir kişi küçeylə gedirdi
(Borçalı, Gədəbəy, Qazax, Salyan, Şəmkir) sürətlə getmək; qaçmaq (quşa aiddir). – Səməd elə dazılıyırdı ki, elə bil turanc gedirdi (Salyan); – Qurvağa
(Göyçay, Kürdəmir, Mingəçevir, Zəngilan) bax dazılamaq. – Turaş balası ə:nə-bə:nə dazıyır (Zəngilan)
(Mingəçevir) xəbərçilik
(Qax, Zaqatala) 1. kiçik, alçaqboylu (Qax) 2. arıq (Zaqatala). – Deçi inək gəlir
(Oğuz) danışıq. – Habu dedix’- dən nə çıxar?
(Qazax) bax deyix’li. – Məlahət Asdanın de:x’lisidi
(Oğuz) tənzif
(Zaqatala) xörək adı. – Bu gün dele bişirirəm
(Ordubad, Şərur) dəmyə, su çıxmayan, susuz (yer). – Aza kəndin yerinin çoxu dematdı (Ordubad)
I (Ağdam, Şərur, Zəngilan) qəlyan. – Dosduma bir yaxşı demi bağışdadım (Ağdam); – Çəx’dığımıza demi də de:rıx, qəlyan da de:rıx (Zəngilan) II (Culfa,
(Füzuli) dəmyə. – Bıra demisdannığiydi
(Şərur) bax demi II
(Dərbənd) 1. boşqab 2. saxsı kasa. – Xeyrə dengənədən böyüg olur
(Şəki) silindr şəkilli səbət. – Əvdirə: m bizə bi dengi üzüm göndərmişdi
(Qazax) 1. dəfə, kərə 2. növbə
(Çənbərək) naxış. – Bu xurcuna niyə dermə vurmuyufsaη
(Çənbərək) naxışlı. – Anam bir derməli kilim toxuyuf ku, gə görəsən
(Dərbənd) dırmıq
(Bakı) kimi, təki. – Mən də, bacı, sən desbiri saxlı:cegəm
(Salyan) qərb küləyi. – Deşdavar gümbatannan əsər; – Deşdavar güjdi küləkdi
(Bakı) çanaqlı bağa. – Deşdebokullar dayi bağda üzüm qoymiyib, hamısını yi:b
deşdəx’ vurmax: (Gəncə, Şəki) bişməmişdən qabaq çörəyin üzünü çöplə və ya başqa bir şeylə deşmək. – Çörəyə deşdəx’ vur, köpüf küt getməsin (Gəncə)
(Gəncə, Mingəçevir) çörəyin üzünü çöplə və ya başqa bir şeylə deşmək. – A:z, əlini beliηə qoyuf niyə bekar durufsaη, deşdəx’ləsəηə (Gəncə)
(Lənkəran) bax deşdavar. – Bu gün deşdəvar əsir
deşt eləməx’: (Cəbrayıl) öhdəsindən gəlmək. – Sənsən ki, o işnən deşt eliyirsən
devəcər olmax: (Meğri) təngə gəlmək. – Xamməmədin əlinnən devəcər oldum
(Şəki) 1. daxma 2. talvar. – Deyəni biz bağda tikərux, çox vax horda da yatarux
(Kürdəmir) gəlmə (adam). – Bizin kəndin çoxi deyxıllıdı
(Qazax) nişanlı
deyijilix’ eləməx’: (İmişli) şikayətlənmək. – Gedif dünən sədridən deyijilix’ ele:f
I (Basarkeçər, Bərdə, Qazax) borc. – Bu mənim boynumda deyindi (Bərdə); – Mənim ona deyinim yoxdu (Qazax); – Bir deyin də qoydun mə:m boynuma (Basarke
(Gəncə) narazılıq, inciklik. – Qulunun qaşqabağı yernən gedir, də:sən deyintisi var
(Füzuli) insan yaşamayan yer, səhra. – Bu uşağı apardılar, deyisdannıxda dedilər, hayıf uşaxdı, gəlin bunu öldürmüyəx’
(Gəncə) höcətləşmək, mübahisə etmək. – Nə çox deyişirsiηiz? Bilmirəm, nəyηiz ortax düşüfdü
(Culfa) dar qadın tumanı. – Deyrəni cavan arvatdar geyər
(Ağdam, Ağcabədi, Borçalı, Tovuz) dəyə, alaçıq. – Bizim də: o görükən təpənin başındakıdı (Tovuz); – Qarım də:nin yannarına çəkilir (Ağcabədi)
I (Ağdam, Borçalı, Qazax, Yevlax) lovğa. – Dəbbə adam papağını dik qo:r (Borçalı); – O, dəbbə adamdı (Yevlax); – Başqasın bə:nmiyənə dəbbə adam de:rix
(İmişli) lovğa. – Dəbbədağarjıx adamdı o heş kimi bə:mmer
(Quba) sözündən qaçan. – Mə:n dəbbəkar adamnan hiç aram yuxdi
(Beyləqan, Çənbərək, Göyçay, Kürdəmir, Qazax, Qarakilsə, Masallı, Ucar) sözündən qaçmaq. – Sən mənə bir quzu verməliydin, nə üçün dəbbəliyirsən? (Beyl
(Culfa) biclik, hiyləgərlik
(Bakı) ağılsız ◊ Dəbəllayı- dəbəllayı danışmağ – ağılsız, düşüncəsiz danışmaq. – Sən gənə də başdamısan dəbəllayı-dəbəllayı danışmağa
(Göyçay) kəsək. – Bu dəbərələri məhlədən təmizdiyün
(Şərur) ot bağlaması. – Bizdərdə beş malı qışdan min dəbrə otnan ancax çıxarmağ olur
dəbrədirix’ eləməx’: (Culfa) mal-qara üçün ot ehtiyatı görmək. – Qışa bir dəbrədiriy eləmisən?
(Oğuz) kisə, kiçik çuval
də:cək qalmağ: (Kürdəmir) təəccüb qalmaq. – Bı işə lap də:cək qalmışam
(Şəki) bax dadax I. – Yekə qoyunun dədix’lərinnən tutuf, götürüf boynünə atdı