I (Meğri) fikir; qayğı. – Dədə-nənə həməvax öz əyalının qərəmətin çəkər II (Cəbrayıl) bəxtiqara. – Sən çox qərəmət adamsan, heş baxdın gətimir
(Yardımlı) yetişmiş, dəymiş. – Bağdə qərətoluğ meyvə çoxdu
(Bakı) nəhayətsiz, uzun, sonsuz (yol). – Bu yol nə qərəvezidür, gedmegnən qutarmır ki, qutarmır ◊ Qərəveziyə gedmeg – uzun, nəhayətsiz yola getmək
(Ağbaba) xəmir tabağı
(Ağsu, Gəncə) qərib. – Bizzərdə qəribə adama çox hörmət eliyərik (Ağsu)
(Şuşa) qəribə hörmət edən. – Həsən çox qəribpərvər adamdı
(Salyan) tənək basdırmaq üçün qazılan yer. – Bağda təhəg basdırmağ üçün yüzə qədər qərim qazmışam
(Meğri) qayğı. – Dadaşnan Mürsəlin qərqəşəsin mən çəkem?
(Qarakilsə, Meğri) arxalanmaq. – Mən sənə qərrahlaneram (Meğri); – Sən kimə qərrahlanırsan? (Qarakilsə)
qərs eləməx’: (Şuşa) əkmək. – Həyətdə bir alma:ğacı qərs elədim
(Qazax, Tovuz) istəmək; qəsdlənmək. – Qəsdəndim kin, sizə:ləm gələmmədim (Qazax)
(Dərbənd) bax qasə
(Tovuz) bax qaysava. – Qəsəvə ərix’dən, yağdan olor
(Laçın) bax qası. – Çayda qəsi çoxdu
(Şahbuz) bax qaşbənd. – Qəşbəndi başımıza bağlıyırdıx
(Meğri) həyasız, abırsız. – Almurat çox qəşmər adam idi
(Şərur) bəzənmək. – Bayramda qızdar qəşmərrənillər
(Əli Bayramlı) təzə, qatı açılmamış (paltar). – Bu lap qətəcər parçadı
(Ordubad) qapının yan tərəflərində olan ağacları möhkəm saxlamaq üçün onların üstündən vurulan taxta
(Qarakilsə) ətlə dırnağın bitişdiyi yerdə ətdən aralanmış incə dəri hissəciyi
(Kürdəmir, Oğuz) bax qədrəhim
(Şəki) xəsis. – Qətrəm adamnan pul çıxmaz
(Ucar) sərab. – Qətrəmə yayın isdisindo:lur
I (Ucar) bax qatırramax. – A kişi, gündə üş-dört kərəm öydən vağzala qətriyirsən, yorulmursa:n? II (Ucar) qaynayıb daşmaq
(Zaqatala) sırıqlı
(Zəngilan) əyri
(Qarakilsə, Ordubad, Şahbuz, Şərur) bax qavara II. – Qəvərəynən puşqu itilə:llər (Şərur); – Qəvərəynən balta itildirix’ (Şahbuz)
(Kəlbəcər) yabanı bitki adı
(Zəngibasar) razı. – Mən qəyil də:ləm muna
(Yardımlı) möhkəm, tarım. – İpi qəyim çək, daram dursun
(Şəki) çox xırda daş. – Buğdanın içinin qəyirini denniyif göndərillər de:rmana
(Yardımlı) utanmaq, çəkinmək. – Gör heç bö:ydən qəypiney?
(Qazax, Şərur) b ax qaysava. – Qəysiyə qaterıx şəkər, yağ, murtda olor qəysəfə (Qazax)
(Meğri) şaxta. – Qəysər adamı göyə çəkerdi Qərçivan düzündə
qəysər olmax: (Çənbərək, Ordubad) soyuqdəymə nəticəsində xəstələnmək
(Ağcabədi, Bərdə, Qazax, Şəmkir, Şuşa) bax qaysava. – Qəysəvə adamı tox saxlar (Şuşa)
(Ağcabədi) qurudulmuş ərik. – Qəysidən qəysəvə pişiririx’
(Lənkəran) gicitkən
(Borçalı, Cəbrayıl, Əzizbəyov, Gədəbəy, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Zəngilan) aldatmaq. – Məni sən qəzilləmə, mən belə şeylərə inanmaram (Bor
I (Ordubad) bax qazma I II (Qazax) papaq
(Lənkəran, Yardımlı) ərsin. – Qızə, qəzo:ci gətdü:n? (Lənkəran)
(Mingəçevir) hasarın, çəpərin tapdanmış yeri. – Ma:hir qəzzəyi kolladı
(Meğri) hirs ◊ Qıbırı tutmax – hirslənmək. – Unın ki qıbırı tutey, siz dimmə: n
(Qax) çəpgöz
I (Qax) bax qicə II (Şəki) bax qırca. – Fındığın qıcalarını tulli:n gessin III (İsmayıllı) paltarasan
(Şəki) bax qicə. – Qıcə qırıf suyun qavağına basannan so:ra bizim arxa su çıxdı
(Cəbrayıl, Xanlar) vəzəri. – Biz üç lək qıcı əkmişik (Cəbrayıl)
(Mingəçevir) başa düşülməyən söhbət
(Yardımlı) diş. – İt qıç atıb uşəği tutub
(Naxçıvan, Ordubad) bax qidix’. – Çoban qıdıxları çöldə otarır (Ordubad)