(Cəbrayıl) sağımdan qabaq heyvanın əmcəklərini sığallamaq və ya buzova azacıq əmdirmək
(Qarakilsə) 1. dənləmək. – Toyuxlar dəni bir-bir evdirir 2. seçib yığmaq. – Nənəxanım kəfşəndə başax evdirir
(Borçalı, Kürdəmir, Qazax) yaxşı. – Mənim kefim eydi (Qazax); – Bu ki yap eydi (Kürdəmir); – Sizdən ey olmasın, Məhəmməd mənim yaxın dosdumdu (Borçalı
(Əli Bayramlı, Kürdəmir, Sabirabad, Salyan) işsiz, boş, bikar, asudə. – İskan eycahansa, birin ver (Sabirabad); – Eycahan gəzir (Kürdəmir)
(Kürdəmir) boşboş, işsiz – Eycahan-eycahan gəzif dolanmaxdan nə çıxar
(Şəki) əyri-üyrü. – Eydəş- üydəş şeyləri hardan aldıη?
(Ağcabədi, Ağdam, Borçalı, Göyçay, Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir, Şəmkir, Zəngilan) bax evdiməx’. – Qoyunun məmələrini eydirəsəη gərəx’, o da xoşallana,
(Cəbrayıl, Meğri) azadlıq, asudəlik, sakitlik. – Yeri, bir eygilix’də:lərsəη (Cəbrayıl) ◊ Eygiliyə çıxmax (Meğri) – azadlığa çıxmaq, asudəliyə çıxmaq
(Meğri, Zəngilan) bəlkə. – Eyhana getdim tapayilmədim, onda nejo:lsun? (Zəngilan); – Eyhana, işdi dəy, man galammaram, unda bizim uşaxlari də keçi yay
(Lənkəran) bax eyhana
(Zəngibasar) açıq-aşkar. – Eyin-şayın məni yallatdı (aldatdı)
(Gədəbəy) bax eğinti. – Eyinti buzoydan, kalçadan salınan südə de:irix’
(Cəlilabad) o qədər. – Eylə üzimi hardan tapeysən
(Şəki) saxlamaq, gecikdirmək
(Salyan) başqa, qeyri. – Eyli vaxt olseydi, gə:də <yenə də> dimməzzim
(Qax) fikirləşəfikirləşə
(Ağcabədi, Basarkeçər, Borçalı, Gədəbəy, Goranboy, Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir, Ucar, Zərdab) bax eğmə
(Kürdəmir, Cəbrayıl) genişlənmək, genəlmək. – Ayaqqabı eymələnib, ayağımda durmur (Kürdəmir)
(Ağbaba, Borçalı, Cəbrayıl, Gədəbəy, Qazax, Mingəçevir, Oğuz, Tovuz) qorxmaq, ehtiyat etmək. – Adam qarannıxda eyməner (Qazax); – Eyməmməx’ oğula yara
(Qax) şüyüd
(Füzuli) 1. dəfə 2. vaxt
(Salyan) eynilə. – Eynihut atasına oxşıyir
I (Ağdam, Laçın, Şuşa) bax aynımax. – Nənəm çox pisidi, indi yavaşyavaş eyniyir (Ağdam); – Yaram indi eyniyir hələ, də:sən yaxşı olur (Laçın) II (Çənb
I (Füzuli, Mingəçevir, Zərdab) həmişə, daima. – Bu işi eyzan sən görürsən (Füzuli); – Çətin işə eyzan məni buyurursan (Zərdab) II (Ağdam, Bərdə, Cəlil
I (Bakı) bax eyzan I II (Astara, Bakı, Lənkəran) bax eyzan II. – Hara baxırsan eyzən ağajdığdu (Bakı)
(Gədəbəy, Xanlar) bax ayaxlı. – Ə:axlıyı ma:yəti <mənə gətir> ordan, yayem bu kündələri (Gədəbəy)
(Gədəbəy) bax ayalğa. – Uşağa ə:alğa qoyma:η, peşman olarsıηız sonralar
(Şərur) toxumu qabıqdan çıxarmaq
(Qax) qanacaqsız, qanmaz. – Allah vuran əbdaldı, xayrını, zaralını bilmiy
I (Lənkəran) bax aba II II (Zəngilan) bax aba I III (Böyük Qarakilsə) nənə IV (Meğri, Yardımlı) çilingağac oyununda yerdə qazılan kiçik çuxur, oyunun
(Cəlilabad, Lerik, Yardımlı, İmişli, Sabirabad, Zəngilan) mama, mamaça. – Əbəçi oley beysavad, doxdır olanda deyeylər mama (Cəlilabad)
I (Göyçay, Kürdəmir, Salyan) arxası üstə yıxılmaq. – Mal əbədiyib, oqqədər çırpınıb ki, bağrı çatdıyıb (Salyan) II (Biləsuvar) ölmək
(Zəngibasar) bax əbədiməg I
(Ordubad) namussuz, biqeyrət, həyasız. – Ədə, sən nə əbənqəş adamsan, mən sə: umud oldum
(Lənkəran) ala-bula (at). – Bi əblağ atı var onun
(Qax) soxulcan
(Lənkəran) bax əblağ
(Lənkəran) sevincək, sevinə-sevinə
(Qax) arba, içərisində müəyyən bir şey olan qabın boş çəkisi
(Cəbrayıl, Salyan, Yardımlı, Kürdəmir, Şəki) təpəl, başında ağ xalı olan (heyvan). – Bi sarı əbrəş qoyunum var (Kürdəmir); – Əbrəş qoyunumuz iki gündü
(Salyan) tənzif. – Qadınnarın başında əbrəvan vardı
(Şəki) qovaq ağacının bir növü
(Ağdaş, Kürdəmir, Göyçay) bax əbrimüş. – Bizim tərəflərdə əbrişim çox olur (Kürdəmir)
(Cəlilabad) geyim. – Mənüm əbru:sum yoxdi, mənə bir dəs paltar ver
(Mingəçevir) bax əbrimüş
(Bakı) şərbət. – Uşağı göndərün əbşələ paylamağa
(Yardımlı) allergiya. – Üzi tamam əbur olub
I (Naxçıvan) əcaib II (Qarakilsə) kələkbaz, bic
I (Salyan) key (adam) II (Yardımlı) yumurtadan təzə çıxmış cücə və ya sərçə balası
I (Bakı) körpə II (Salyan) çılpaq, lüt. – Uşağı qoyma bı so:ğda əccəbala hə:tdə oynuya