(Xaçmaz) peyinli
I (Füzuli) çöl, səhra. – Susuz yazılar var ey, ona gə:n de:lir II (Bərdə, Borçalı, Qazax) bax gəyən II
(Quba) bax ganc. – Bizim yerrərdə gənc çux ular
(Borçalı) divar şkafı. – Gəncənə tufarın içində olor
(Zəngilan) gəndalaş. – Bağda gəndal əlinnən tərpəmmə: yer yoxdu
(Lənkəran, Salyan) gözütox (adam). – Gəndədamağ adam hər sırfada otırmaz
(Bakı) ipək parça növü
(Borçalı) yerə tökülən sünbüllərdən bitən taxıl
(Qazax, Şəki) öz. – Biz gəndi ədətdərimizi yaxşı bilerix’ (Qazax)
(Qazax) öz-özünə. – Məmməd həməşə gəndi-gəndinə danışer
(Qazax, Şəki) özbaşına. – Gəndibaşına iş tutma, bir bilənə gəηəşginən (Qazax)
(Borçalı) bax gəndəliyən. – O yerdə gəndigələn olor ku, o yer yaxşı piçilmer
(Qazax) bax gəndəliyən. – Göyşəndə yaman gəndiyələn pitif
(Ordubad) kanalizasiyaya axan çirkli su. – Həsənin ayağı gəndova düşdü
(Füzuli, Qazax, Şəmkir, Tovuz) yenə. – Malımız, qoynumuz gənə yaylaxda qalardı (Qazax)
(Gədəbəy) aydın, aylı <gecə>. – Gə:nəx’ geje:ydi, yola çıxmışdıx dədəmnən
(Qusar) çətin sınan və ləpəsi çətin çıxan qoz
(Əli Bayramlı) bax gq:şıx. – Olar bizə gənəşigə gəldilər
(Ağdam, Bərdə, Borçalı, Füzuli, Qazax, Şəmkir, Tərtər, Yevlax) bax gaηaşmax. – Məyə gənəşmədi (Füzuli)
(Dərbənd) enli, gen. – U qabağı gəng adamdu
(Tovuz) bax gq:şıx
(Qazax) bax geηəşix’li. – Gəηəşix’li don geη olar
(Gədəbəy, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bax gaηaşmax
(Qazax) bax geniməx’. – Quşdar soyux tüşəndə gə:ηiyif gedellər
(Xanlar) lovğa, dikbaş
(Cəbrayıl) rəngi qaçmaq (adama aiddir)
(Bakı) bax gaηaşmax
I (Tovuz) nəfəs borusu. – Çəçiyəndə gəηziyinə su sıçradı II (Şəki) alının yuxarı hissəsi. – Uşax yıxılıf, gənziyinnən yarılıtdı
I (Göyçay, Şəki, Zəngilan) iri cır tut ağacı. – Bı gərin yarpa:n qırsam bəsimdi (Zəngilan); – Gər çəkildən iridi (Göyçay) II (Ağdam) cəld, zirək
(Culfa) bax garbıt
(Bakı) bıçaq növü. – Ay balam, u gərdeni itilə
(Quba) xırda saman. – Usda gərdəni palçuğa qarışdırıbanı öyi suvıyadu
(Ağdam) sapeşən (alət adı). – Gərdənəni boynumuza keçirif əlimiznən fırrıya-fırrıya saf eşirix’
(Salyan) xamut. – Gərdənəmədin ipin bərk bağlağınan ki, at yaxşı güc eləsin
(Salyan) boyunbağı növü. – Gərdənnig arvadçındı
(Çənbərək) umac qırıntıları. – Halvanın omacının gərdisi təhnədə ğaldı
(Qax, Şəki) bax gər I. – Gərdəki yarpax yetmicaxdı qurda (Şəki)
(Kürdəmir) bax gərəx’- məz. – Yaman gərəhməz uşaxdı
(Zəngilan) yaramaz
I (Füzuli, Qazax) sıra, cərgə. – Gərənnən sağırıx (Füzuli) ◊ Gərən çüşməx’ (Qazax) – cərgələnmək, sıralanmaq
(Bərdə, Borçalı) yayılmaq (qoyun-quzuya aiddir). – Qoyun otdar gərənər, otdadıxca gərənər (Borçalı)
(Cəbrayıl, Ucar) bax gərənəməx’. – Qoyun gərəniyib (Ucar)
(İmişli) bax gərgəncə. – Dərini gətirib ağac gərgəcə çəkirik
(Ağdam) dəri qurutmaq üçün alət (çarmıx) ◊ Gərgəncə verməx’ – dərini qurutmaq üçün tarıma çəkmək
I (Hamamlı) arakəsmə (tövlədə). – İnəx’ gərgiyi qırıfdı II (Çənbərək) eyvanda və ya balkonda paltar qurutmaq üçün yer
(İsmayıllı) damın üstünə tökülən torpağı bərkitmək üçün istifadə olunan kötük, alət. – Yağış bərkitməmiş, a uşağlar, çıxu:z gərginonan damın üssün ham
(Basarkeçər) qolsuz sırıqlı (qadın üçün)
(Meğri) boğazda və ya qoltuqda əmələ gələn şiş
(Ağdam, Bərdə, Gədəbəy, Kürdəmir, Qazax, Şəmkir, Tərtər, Tovuz, Ucar) bax gəmrə (1-ci məna). – Qışa heç odunumuz yoxdu, bir gərmədən başqa (Tovuz)
(Cəlilabad, Füzuli, Lənkəran, Ucar) yemiş növü adı. – Gərmək çox şirin olur (Ucar)