(Meğri) qoyundan axşam sağılan süd. – Dədəm diyərdi: “Peşər haram oler, peşəri sütə qatmazlar”
(Şərur) axtarmaq. – Ged ordan peşərə, özüvə üzüm tap
(Füzuli) bax peşər
(Çənbərək) b ax peşqon. – Hajı peşxonu Səlviyə verdi
peşxotduğ keçmək: (Salyan) müvəqqəti iqtisadi çətinlik keçirmək (yazda köhnə taxılın qurtaran, yeni taxılın biçilən vaxtında)
peşin verməx’: (Ağdam) avans vermək. – Qulluxçulara peşin verillər
(Lənkəran) buxarının qabağına qoyulan dəmir təbəqə
(Biləsuvar, Cəlilabad, Yardımlı) həyətyanı sahə. – Peşkarda bir az soğan əkmişəm (Biləsuvar); – Peşkarda ağac əkəcəm (Cəlilabad)
(Ağbaba, Basarkeçər, Gədəbəy) əl-üz dəsmalı. – Peşkiri ver qonağa, əlin silsin
(Basarkeçər, Başkeçid, Borçalı) yuxayayan. – Peşqonun üssündə yuxa ya:rıx (Basarkeçər); – Peşqonu maηa ver (Başkeçid); – Peşqon də:rmi olor, taxdadan
(Başkeçid, Borçalı, Hamamlı) bax peşqon. – Peşqunu gəti, çörəx’ ya:x (Hamamlı)
(Ağdam, Borçalı, Füzuli, Gədəbəy, Qazax, Şəki, Şuşa, Yevlax) taxılın novbarı. – Peşqurt vaxdınatan çox var hələmləri, nə:n (nə üçün) darıxeysın? (Gədə
(Bakı) bax peşveng
(Şəki) düyü unundan bişirilmiş halva növü. – Üş kilo peşveng bəsimdi
(Salyan) kef. – Uşağ öz petindədi
(Qazax, Meğri) yaraşıqsız. – Bu peti inəyi niyə saxle:rsən? (Meğri)
(İsmayıllı, Zərdab) həmişə, aravermədən. – Mən peydar bu birqa:dada işdəmişəm; – Sənin işin peydar belə olur (Zərdab)
(Cəlilabad) həmişə, aravermədən. – Peydəmə mının bırnınnan qan gedey
(Borçalı, Cəbrayıl, Çənbərək, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bax peydar. – Bizim bulaxdan peydər su axer (Borçalı); – Dayım peydər bir mahnı oxuyur (Şəmkir); –
(Gəncə, Salyan) bax peydar. – Peydəri su axıdır, gənə deyir taxılım yanır (Gəncə); – Özi peydəri çay içir, mə: vermir (Salyan)
(Salyan) qarğıdalı. – Peyğambığda yayda çıxır. – Peyğambığda xeyirri şeydü
I (Quba, Laçın) qarğıdalı. – Qaraqışlax kəndində qardalıya peyğəmbər deyillər (Laçın) II (Göyçay) bazar ertəsi Peyğəmbər armud (Quba) – armud növü
(Əli Bayramlı) bax peyğambığda
(Bakı, Cəbrayıl, Dəvəçi, Zəngilan) bax peyğəmbər I. – Bırda üş loda peyğəmbəri var (Bakı); – Peyğəmbəridən mala silos düzəldillər (Zəngilan) Peyğəmbə
(Biləsuvar) bax peyğambığda. – Bosdanda peyğambuğda çoxdu
(Laçın) yekəburun (adam)
peyik olmax: (Barana, Tərtər) gəzməkdən yorulmaq. – Qoyunum itmişdi, çox axdardım, peyik oldum (Tərtər)
(Qazax) uzaqlaşmaq, tərk etmək. – Quşun yuvasını uçurtdum deyə peyikdi
(Zaqatala) az peyinli (yer)
peykam göndərmeg: (Bakı) xəbər göndərmək. – Bu da Dadaş, gündə üsdümə bir peykam göndərir
(Salyan) qorxu. – Uşağın atadan peykarı olsun gərəg
(Şamaxı) daramaq (yunu). – Yunu peyləyib qundağa vurullardı
(Lənkəran) şişmək (gəmiyə aiddir). – Gəmini suya sal, peyləşsin
(Qazax) həmişə, ardıkəsilmədən. – Məhəmməd peypeyvax səniη daleynaη danışer
(Cəbrayıl) təsirlənmək. – Həsən buz kimi suyu işdi, heş peysimədi də
(Oğuz) təmkinli
(Meğri, Şərur, Zəngilan) peyvənd, calaqlanmış. – Bırda peyvas ərix’ləri verillər zavoda (Meğri); – Əriy ağacını alçıya peyvas eləməy olar (Şərur) ◊ Pe
I (Əli Bayramlı, Gədəbəy, Xocavənd, İmişli, İsmayıllı, Kürdəmir, Sabirabad, Salyan) 1. kobud 2. qanmaz
(Əli Bayramlı) kobudluq. – Sən peziliyini birdəfəliy at!
(İmişli) qorxub qaçmaq. – Güci çatmadı, pezikdi
(Şərur) güclü
(Saatlı) özünü güclə arabaya soxmaq
(Tərtər) pəyəçi, pəyə işçisi. – Köhnə dilnən biz de:irik kin, pə:çi pə:də işdiyir
(Şəki) ədəbsiz, söyüşkən. – Musdafa çox pədəravadı
(Oğuz, Şamaxı) bax pədərava. – Ağa o qədər pədərvayidi ki, oni danışdırmamax yaxşıdı (Şamaxı); – A kişi, sən nə pədərvayi adamsan (Oğuz)
(Axalsxi) viran olmuş evin yeri. – Bu pəglərin sahibi kimlər idi?
(Quba) bax peyğəmbərbuğda. – Bu il üş put pəğəmbərbuğdamız ulubdu
(Axalsxi) viran qoymaq. – Qovğa zamanı kəndimizi yandırıb pəğləşdirdilər
(Axalsxi) viran qoymaq. – Duşman əvələrimizi pəğlətdi
(Şahbuz) arı. – Biz arıya pətəx’ də deyərix’, pəkəhkən də deyərix’