(İrəvan) çuğundurun yarpağı. – Ay qız, bir az məyə pazıbaşı ver, aş bişerəcəm
(Ağbaba) yabanı bitki adı
(Şəki) gopa basmaq. – Çox da pazlama, hamısını bilirux
(Ağbaba) önlük
(Gədəbəy, Tovuz) əl ağacı. – O pedeyi maηa ver (Gədəbəy)
(Zaqatala) ağılsız
(Dərbənd) kəvər. – Pel meşələrdə çox oladı
(Ağdam, Cəbrayıl, Füzüli, Xocalı, Qazax, Mingəçevir, Oğuz, Şəki, Tovuz, Yevlax, Zəngilan) 1. on dərzdən ibarət taxıl (Ağdam, Borçalı, Cəbrayıl, Füzuli
(Biləsuvar, Əli Bayramlı, Kürdəmir, Sabirabad) 1. təndir çörəyi (Biləsuvar, Kürdəmir, Sabirabad). – Burda səkgiz pencəkeş var (Biləsuvar); – Şornan is
(Basarkeçər, Ordubad, Şəmkir, Şərur, Tovuz) yeyilən göyərti. – Qoyunqulağı, quşəpbəyi, qazə:ğı pencərdi (Basarkeçər)
(Dərbənd) bax pencəriyə gitmağ. – Pencərə görmağa gitmiyədi
(Dərbənd) nişanlısının görüşünə getmək. – Oğlan pencəriyə gitmişdi
(Bakı) çörək (uşaq leksikonunda)
(Yardımlı) əyri. – Per ağaşdan balta sapı olmaz
(Şəki) kiçik sahədə taxıl. – Bi put perekal ehmişdıx, unnan düz un sekkiz put taxıl oldu
(Ağdam) didərgin salmaq. – İt töyüx-cücəni perix’dirif
(Ağdam, Cəbrayıl, Çənbərək, Meğri) didərgin düşmək. – Töyüx perikif (Ağdam); – Töyüx’ perikif deyin yumurtası tapılmır (Çənbərək); Qərqə <qarğa
(Dərbənd) buğdaya oxşar taxıl. – Dasdarda boğda da çəkərdig, perinc də çəkərdig
(Qazax, Tovuz) qanmaz. – O, perto:nun biridi (Tovuz)
pesdeyi elemeg: (Bakı) ehtiyat üçün saxlamaq. – Muni də dar günümçün pesdeyi elemişdim
(Tovuz) boynuyoğun
(Meğri) tükünün bir hissəsi tökülmüş (papaq). – İbi yəxşi yadıma gəley, bir də bir pesələ papax qoyeydi
peş gəlmək: (Cəbrayıl, Naxçıvan) hədiyyə vermək
peşar eləmək: (Zəngilan) yığımdan sonra ağacda qalan meyvəni dərmək. – Əli meyvə ağaclarınnan peşar elədi
(Cəbrayıl) yığımdan sonra ağacda qalan meyvə. – Uşaxlar peşarı yığmağe: dif
(Qarakilsə) yığımdan sonra ağacda qalan meyvələri dərmək. – Meyvəni peşarradım
(Cəlilabad) ardıkəsilməyən. – Maşınnar peşdəreşd işdey
(Başkeçid) yük atı
(Qax) balaca çoban
(Xocalı) yabanı bitki adı
(Meğri) qoyundan axşam sağılan süd. – Dədəm diyərdi: “Peşər haram oler, peşəri sütə qatmazlar”
(Şərur) axtarmaq. – Ged ordan peşərə, özüvə üzüm tap
(Füzuli) bax peşər
(Çənbərək) b ax peşqon. – Hajı peşxonu Səlviyə verdi
peşxotduğ keçmək: (Salyan) müvəqqəti iqtisadi çətinlik keçirmək (yazda köhnə taxılın qurtaran, yeni taxılın biçilən vaxtında)
peşin verməx’: (Ağdam) avans vermək. – Qulluxçulara peşin verillər
(Lənkəran) buxarının qabağına qoyulan dəmir təbəqə
(Biləsuvar, Cəlilabad, Yardımlı) həyətyanı sahə. – Peşkarda bir az soğan əkmişəm (Biləsuvar); – Peşkarda ağac əkəcəm (Cəlilabad)
(Ağbaba, Basarkeçər, Gədəbəy) əl-üz dəsmalı. – Peşkiri ver qonağa, əlin silsin
(Basarkeçər, Başkeçid, Borçalı) yuxayayan. – Peşqonun üssündə yuxa ya:rıx (Basarkeçər); – Peşqonu maηa ver (Başkeçid); – Peşqon də:rmi olor, taxdadan
(Başkeçid, Borçalı, Hamamlı) bax peşqon. – Peşqunu gəti, çörəx’ ya:x (Hamamlı)
(Ağdam, Borçalı, Füzuli, Gədəbəy, Qazax, Şəki, Şuşa, Yevlax) taxılın novbarı. – Peşqurt vaxdınatan çox var hələmləri, nə:n (nə üçün) darıxeysın? (Gədə
(Bakı) bax peşveng
(Şəki) düyü unundan bişirilmiş halva növü. – Üş kilo peşveng bəsimdi
(Salyan) kef. – Uşağ öz petindədi
(Qazax, Meğri) yaraşıqsız. – Bu peti inəyi niyə saxle:rsən? (Meğri)
(İsmayıllı, Zərdab) həmişə, aravermədən. – Mən peydar bu birqa:dada işdəmişəm; – Sənin işin peydar belə olur (Zərdab)
(Cəlilabad) həmişə, aravermədən. – Peydəmə mının bırnınnan qan gedey
(Borçalı, Cəbrayıl, Çənbərək, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bax peydar. – Bizim bulaxdan peydər su axer (Borçalı); – Dayım peydər bir mahnı oxuyur (Şəmkir); –
(Gəncə, Salyan) bax peydar. – Peydəri su axıdır, gənə deyir taxılım yanır (Gəncə); – Özi peydəri çay içir, mə: vermir (Salyan)