(Göyçay, İmişli, Lənkəran) yara (dırnağın altında)
qılbızdığ eləmeğ: (Bakı) xəbərçilik etmək. – Nöş belə qılbızdığ eli:rsən?
(Sabirabad) qaraçı. – Biz olara qılçadırrı diyərüg
(Qazax) etiqad, inam
(Borçalı, Qazax, Şəmkir, Tovuz) dinsiz, məzhəbsiz. – Ayə, sən lap qıldıxsızsanmış! (Qazax); – Ay qıldıxsız, niyə xavar vermədin ki, mə:llimnən mən də
(Lerik, Yardımlı) kök adam
(Balakən) fırıldaqçı
(Basarkeçər) bax qıldırqaş
(Ucar) təmizkar. – Müsüslüdə Bəbir kişinin qızı Kübra qıldız adamdı, o, özgənin pişirdiyi xörəyi də, çörəyi də yeməz
I (Qazax) yabanı bitki adı. – Dur, bir qujax qılğınə:ti inəy yesin II (Şəmkir) boğaz yarası. – Qılğına olanda gərəx’ kəsilə, sümüyə tüşsə, adam ölər
(Bakı) bax qılıncdüm. – Qılıcdüm quyruğuynan sancır
(Gəncə, Şəmkir, Tovuz) bax qılınc III. – Haravanın qılıçını gəti, qoşajam (Gəncə); – Öküzdərin ipini qılıça keçir (Şəmkir)
(Şəki) bax qilif II. – Yorğanın ikisinin qılıfını söküf yümüşəm
(İmişli) xalçaçılıqda işlədilən alət adı
(İmişli) xalçaçılıqda işlədilən qılıj alətilə toxunma. – Qabağ vaxlar qılıjdama çuxa geyəllərdi
(İmişli) xalçaçılıqda işlənən qılıj adlı alətlə toxumaq. – Adam vardı bi gündə qılıjdeyırdı çuxalığ şalı
(Qazax) həvəslənmək. – Qılımlandı ki gəlsin, sonra no:ldusa gəlmədi
I (Çənbərək, Göyçay, Hamamlı) bax qiliç. – Uşaxlar dağın qılıncına çıxmışdı (Çənbərək) II (Ucar) bax qılıj
(Bakı) əqrəb. – Qılıncdüm bərk sancır adamı
(Quba) boyunbağı. – A xala, qılındov qirildi
(Zaqatala) səfeh-səfeh. – Qılıs-qılıs danışma!
I (Daşkəsən, Göyçay) bax qiliç. – Ay dədə, qoyunnar qılışdan o üzə aşdı (Daşkəsən) II (Xanlar) bax qılıj
(Əli Bayramlı) əvvəllər əkilmiş yerdə sonralardan üçüncü dəfə bitən taxıl. – Gedək, qılqanı yığağ
(Gədəbəy) sıra, sıra ilə düzülmüş (dağ). – Gəzə:n qılqılanı dağları yayın orta:yı <orta ayı>
(Gədəbəy) zəif, cansız. – Qılqısdı adam nə bajarar daş daşımağı?
(Şəmkir) ziyanverən qurd adı. – Qılqurt nəzix’ qurtdu, qoyunun içindo:lur, öldürür
(Zəngilan) sallanmaq. – İlan ağaşda qıllaner
I (Qubadlı) məc. – anlamaz, qanmaz. – Ay qıllı, heş bilirsən nə danışırsan? II (Qazax) məc. varlı, dövlətli
(Çənbərək, Kürdəmir) yabanı bitki adı. – Qıllıcanı uşaxlar yi:r (Kürdəmir); – Qıllıcadan düdüx’ qayırır uşax (Çənbərək)
(Kəlbəcər) xırda dolu. – Böyün genə qılloru yağır
(Oğuz) bax qılovşa. – Qılo:şa axlına gələni danışar
(Tovuz) xəbərçi. – Qılovşa adamnan zəhləm geder
qıloyunu almax: (Basarkeçər, Tovuz) kəsər alətlərinin ağzını qayışa və ya daşa çəkməklə itiləmək. – Oruc, baltanın qıloyunu al (Tovuz)
(Basarkeçər) kəsər alətlərinin ağızını qayışa və ya daşa çəkməklə itiləmək
(Göyçay) məc. acıqlı. – Kişi qıloylu gəlmişdi
(Şəmkir) bax qılovşa. – Qıloyşa adam ara vurar
(Şəmkir) xəbərçilik. – Qıloyşalıx çox pis şeydi, adamı hörmətdən saler
(Xanlar) dəyirmanda şahad vermək üçün ölçü qabı. – Dədə-bavadan bir put üç qıloz şahaddı
I (Cəbrayıl, Yardımlı, Zəngilan) otun toxumlu hissəsi. – Qılpın yapışıf corabıma, qopbur (Cəbrayıl) II (Basarkeçər) xəstəlik (malın dilində)
(Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Tovuz) bax qıvız. – Qılvız adama xoşum gəlmir (Tovuz); – O, qılvız adamdı (Gədəbəy)
(Tovuz) bax qılbızdığ ◊ Qılvızdığ eləməx’ – xəbərçilik etmək. – Qılvızdığ eləmə, oğul, düzdüx’ hər şeyi axırda yenir
(Cəbrayıl) xəbərçi. – Qılyazdı xəbərnən çıxıf gəlif atıla-atıla
(Çənbərək) bax qamqalax II. – Odunun qımbalağını bir yerə yığın
(Cəbrayıl, Şərur) tərpənmək, hərəkət etmək. – Heç bi qımcanır ki, sözümü de:m (Şərur)
(Gədəbəy, Hamamlı, Qazax, Şəmkir, Tovuz) atmaq. – Ağajı harya qımcırradın? (Qazax); – Hara qımcırradın o çuvuğu? (Gədəbəy); – Qolunnan tutuv elə qımcı
(Meğri) bax qımcanmax. – Dövrüşün qatırı əvəl ifdirada hələ qımçımmer
(Qazax) atmaq
(Çənbərək) yabanı bitki adı. – Bir qucaq qımı yığmışdı Alı
(Xanlar) 1. qıvraq. – Gör Nuru nejə də qımığı oğlandı! 2. səliqəli, xoşagələn. – Bajoğlu, bu qımığı ayaqqabını sa: kim tikif?
(Ağcabədi) bax qımığı. – İsə mə:llim qımıx geyinif