(Oğuz) parçalanmaq. – Qəndi çanağa qoyurux, üsdünnən çəkişnən vururux, loxmalanır
(Füzuli) yük
(Quba) kiçik ot tayası. – Əvvəl lokut yığaduğ, sura taya eliyəduğ
(Çənbərək, Karvansaray) boş, boş-boşuna. – Havva qatıxdan-zaddan gətimiyif, ma: doğru loqqalox gəlif; – Hardan gəlersəη belə loqqalox (Karvansaray)
(Salyan) yalqabı. – İt üçün loqqiya su tök
I (Qazax) çox uzun (adam). – Loqqu adam ye:n gedər II (Əli Bayramlı) yeriş növü. – Sənin loqqu yerişinnən mənim heç xoşum gəlmir
(Lənkəran) arıq
(Yardımlı) hin. – Toyüx hələ loldədi
(Əzizbəyov) uzun (adam)
(Cəbrayıl) ağac növü
(Salyan) iki kürəcikli sırğa. – Zəkiyə bi dənə lolasırğa alıb
(Cəbrayıl) tuluqda olan ilmək. – Nabat xala tuluğ ağacını lolavlara keçirib, tuluğu çatmadan asdı
(Cəbrayıl) anlaşılmaz danışmaq. – Heş nə başa tüşmürəm, elə lolavlıyır
(Salyan) hay-küy. – Həsən bıra lo: ləşkarnan gəldi
(Borçalı) bax lolasırğa. – Lolusırğa qızıl olor, gümüş olor
(Xaçmaz, Oğuz) çoxçox və tələsik yemək. – A bala, lombalama, bacına da saxla (Oğuz)
(Bakı) tələsik yemək. – Hələ bil ajdığdan gəlib, əlinə tüşəni lombıldadır
(Kürdəmir) çoxyeyən, acgöz
lo:na qalmağ: (Bakı) qeydinə qalmaq. – Sən də heç neyün lo:na qalmırsan
(Balakən) su götürmək üçün arxda dərinləşdirilmiş yer. – Qazanı lonçorun yanında qoymuşam
(Balakən) burulğan. – Çayda az qaldım lonğora düşəm
I ( Göyçay, Qazax, Şəki, Şəmkir) 1. məşəl (Göyçay, Qazax, Şəmkir). – Gəlin aparanda lopa aterıx; – At kişniyer, lopuyu yandır, görəx’ toylada nə var (
(Göyçay) iri-iri. – Qar lopa-lopa yağır, onnan da hava açılır
(Salyan) uşaq oyunu adı. – Lopağvırdıda uduzan oyınçı ovurdların köpürdür, udan lopağ vırır
(Ağdaş, Cəbrayıl, Kürdəmir) 1. oyun zamanı şişirdilmiş ovurda vurulan zərbə və yaxud ələ vurulan şillə (Cəbrayıl)
(Cənubi Azərbaycan) bax lopa VI. – Lopal çox tez yanır
(Şuşa) topa yığmaq (ota aiddir). – Əhməd otu lopaladı
(Şəki) alovlandırmaq. – Onun işi məni lap lopalandırıf
(Ağcabədi) bax lobbaz. – Əli yaman lopbaz adamdı
(Qazax) bax lobbazdammax. – Elə yaxşı lopbazdammağı bilersən, əmbə əlinnən bir iş gəlmer
(Kürdəmir, Şamaxı) yalandan basıb-kəsən, gopçu. – Sən çox lopçi adamsan (Şamaxı)
(Göyçay, Şamaxı, Salyan) bax lomgödən. – Sən yaman lopgödən adamsan, mən səni doydura bilmənəm (Göyçay); – Sən nə lopgödən uşağ olmısan (Şamaxı)
(Salyan) acgözlük, tamahkarlıq. – Adə, lopgödənniy eləmə, adam ol
(Bərdə) uşaq oyunu adı. – Gəlin gedək, lopqaraqazan oynuyağ
(Bakı) vurmaq. – Gördim çox uyan-bıyan eliyir, lopladım qulağının dibinə
(Gəncə, Şərur, Lerik, Naxçıvan, Ordubad) pendir suyunun çürüntüsü. – Bajı, bir az lordan ver, çörəx’nən yeyim (Gəncə); – Şorun yox, lorun yox, bə nəyi
(Oğuz) kiçik şəlalə
(Bakı) bağırsaq
(Cəlilabad) quş adı
I (Qarakilsə) bax lırt II (Xanlar) boş, bişəndə ovulan. – Ağ qartof lort qartofdu ◊ Lort olmax (Yevlax) – sıradan çıxmaq
(Kürdəmir) kobud. – Gülli çox lortabadı
(Kürdəmir) xörək adı. – Mə:də üçün lortana çox xeyirridü
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Qarakilsə, Zəngəzur) bax lomgödən
(Ağdaş, Cəbrayıl, Füzuli, Qubadlı) atın belinə qoymaq üçün düzəldilmiş qalın keçə. – Ə:də, ged o atın lorusun qoy belinə, ölkənnən bağla (Füzuli)
(Cəlilabad) gözün altında əmələ gələn şiş
(Xanlar) tənbəl
(Şəki) taxıl bitkilərinin içində göyərən alağ otu
(Şəki) bax lorumbul. – Buğda:n, çəltiyin içində bitir lorunbur
I (Bakı, Dəvəçi, Quba, Şamaxı) hindtoyuğu. – Loş to:ğdan çux iri uladu (Quba) II (Ağbaba, Ağdam, Salyan, Gədəbəy, Kürdəmir, Şamaxı, Şəmkir, Şuşa, Tovu
(Salyan) ağzına qədər, ağızbaağız. – Bardanı pammığnan loşaloş doldırmışam