(Ağdam, Qazax) bax şindan
(Meğri) çır-cındır. – Ə:, na şındırğın tullana-tullana galeysan?
(Meğri) cırmaq, parça-parça etmək. – İt unı ela şındırıxlamışdı, gəl görasan
(Lənkəran) 1. köhnəlib cındıra dönmək 2. cırıq-sökük olmaq. – Xanağanın paltarları tamam şındırlaşıb
(Meğri) xarabalıq. – Məjmeyi bir tərəfdə, saj bir tərəfdə, bojqa bir yanda, elə bil şınqırxanadı
(Kürdəmir) kiçik kələf, kiçik yumaq. – O şınqıl əğıηa dolaşır, əgil götür
(Salyan) saqqız. – Uşağlar şınqılım çeyniyir
(Lənkəran) uzunsov səbət
(Meğri) dava-dalaş, hayküy. – Gənə bu nə şıpıldahdı, ay Mənsüm?
(Zəngilan) bataqlıqda bitən yabanı yeməli bitki. – Şıpbır bıralarda çoxdu
(Salyan) gödək, alçaqboy. – Nadir şıpıldağ adamdı
(Çənbərək) bax şıpbır
(Kürdəmir) kiçik balıq növü. – Çayda bı sa:t şırbıtdan başqa heş nə tapbassan; – Şırbıt yazda yağlı olur
I (Şəmkir) bax şindan. – Şırdannan dən tükəndi, yü:r suyu kəs II (Zəngilan) nov, novalça. – Şırdannan o xərtənə su gəlif ki, sel təki III (Oğuz) mal-q
I (Gədəbəy, Qazax, Şuşa, Tovuz) 1. birdən, qəfildən. – Oturmuşdux, Hasan şırf girdi içəri, gədəni vurdu qoltuğuna, getdi (Şuşa) II (Gədəbəy) bax şırp
(Qax, Şəki) yağ-soğanda əzilmiş lobyadan bişirilən xörək. – Ciyim şırfıl bişiriy (Şəki)
(Qax) bax şırfıl
I (Şəmkir) bəzək-düzək ◊ Şırğa vurmax (Şəmkir) – bəzək-düzək vurmaq. – Bir gör arvad özünə nə sırğa vuruf? Şırğa vermək (Basarkeçər) – bəzənmək, bəzək
(Gəncə, Qazax, Şəmkir) bəzək- düzəkli, bəzəkli, yaraşıqlı. – Nə yaxşı şırğalı yəhərdi
(Göyçay, İmişli) çırtıq ◊ Şırıqqa vurmağ (İmişli) – musiqinin ritminə uyğun olaraq çırtıq çalmaq. – Toyda hamı şırıqqa vururdu
(Laçın) 1. kefcil 2. təmtəraqlı. – O, şırıqqalı adamdı
(Culfa) nov, novalça
I (Meğri) kiçik şəlalə. – İndicə baləcə dəyirmanın yanındakı şırnadə çimirdıx II (Zəngilan) damda yığılan suyun axması üçün düzəldilən nov, novça
(Daşkəsən, Goranboy, Xanlar) bax şırnov. – Elə sap bu oxarılarda da var şırno:ux (Daşkəsən); – Bir qəlvi yerdən su töküləndə de:irix’ şırno:uxdu (Xanl
(Ağdərə) kiçik şəlalə. – Şırnov çoxdu yeylaxlarda
(Başkeçid, Borçalı) şəlaləli. – Səlyimdə şırnoylu bulax var (Borçalı)
(Gədəbəy, Xanlar) bax şırnov. – Gedinnən vedireyi şırnö:uğun alta qoy dossun <dolsun> (Gədəbəy); – Uşaxlar şırno: uxda çimillər (Xanlar)
I (Gədəbəy, Tovuz) 1. birdən, qəfildən 2. tez, cəld II (Gədəbəy) lap, çox
(Ağdam, Bakı, Bərdə) birdən, qəfildən. – O, şırpadan üsdimə cumdu (Bakı); – At şırpadan yıxıldı (Bərdə)
(Bakı) bax şırpadan. – Şırpdan məni itələdü
(Şəmkir) şəlalə. – Şırrağan dağda olur
(Daşkəsən, Gədəbəy, Xanlar) güclü, şiddətli, gur <yağış>. – Şırrama elə hər vaxd yağar (Daşkəsən); – Bir var çisgin yağış, bir də var şı
(Ağdərə, Şəmkir) şəlalə. – Palan dağında bö:üx’ bir şırran var (Ağdərə); – Aran yerində şırran olmur (Şəmkir)
I (Gədəbəy, Şuşa) şəlalə. – Ge:if doldurufnan gələrsəη çüyürdəyi şırşırdan (Gədəbəy) II (Salyan) dava-dalaş, xoşa gəlməyən söz-söhbət
(İsmayıllı) bax şırşır
(Mingəçevir) bax şırp I
(Salyan) lehmə, palçıq. – Yağış yağanda yollar tamam şırtapırt olur
(Goranboy) yabanı bitki adı
(Ağdam, Şuşa) 1. abırsız. – Çox şırtı arvatdı a (Ağdam) 2. sırtıq. – Mənim şırtı uşaxdan zəhləm gedər (Şuşa)
I (Oğuz) bax şırtılıx II. – Uşaxlar şırtığı yi:f II (Qazax, Şəmkir) şux, şən, zarafatcıl. – Gühar şırtıx qızdı (Şəmkir)
I (Ağdam, Şuşa) 1. abırsızlıq. – Elə şırtılıx onun peşəsidi (Ağdam) 2. şırtıqlıq ◊ Şırtılıx eləməx’ (Ağdam, Şuşa) – 1
(Başkeçid) arıq, uzun adam
I (Gədəbəy, Qazax, Tovuz) nazik çubuq. – Canın haqqı, öküzdər çəx’mə:ndə şıvırtıynan o xarta döyöyrüm kün (Gədəbəy) II (Qazax) sızaq
(Gədəbəy, Qazax) nazik, uzun zoğ
(Qəbələ) lobya, kələm və soğandan hazırlanan xörək. – Ana, kefim yoxdur, mənə bir şıytılı bişir
(Cəbrayıl) qanqal, yemlik və s. qazıb çıxarmaq üçün ucu şiş ağac, qarğı. – Şibbiyim olseydı, yemlik yığardım
(Zaqatala) meşə
(Dərbənd) şüyüd. – Şibit uladu büzdə
(Salyan) liliput. – Şibitdan boyda boyu var, mə: kələk gəlir
şibri cam: (Qax) ağzı enli balaca cam