I (Gəncə, Gədəbəy) süründürməçi, borc alıb qaytarmaq istəməyən. – Nə yağır adamsıη, niyə üzmöysüη borcuηu? (Gədəbəy) II (Cəbrayıl, Tovuz) bax yağar II
(Cəbrayıl) beli yaralı (at). – Səni görüm yeddi yağırbel ata ürcah çıxasan
(Gəncə) süründürməçilik. – Heş bu qədər yağırrıx görməmişəm
(Tabasaran) ağlamaq. – Uşağ yağlayədi
(Gəncə) yağı yuyulmamış çirkli qab-qacaq və ya əski. – Yağlaşo: qabı it yaladı
(Dərbənd) bax yağlovçə. – Yağləçiyə tökərig yaği, yimağ bişirədig
yağlı gün: (Gəncə) məc. isti gün. – Bu yağlı gündə çuxa niyə geyirsən?
(Füzuli, Qax, Laçın, Oğuz, Salyan) yeməli dərman bitkisinin adı. – Yağlıcanı çiban üsdünə qoyallar (Salyan); – Yağlıcadan kətə pişirəcux (Qax); – Yağl
(Şəki) tava. – Yağlıcaxoru qoy bura
(Ucar) bax yağlıca. – Yağlıcanı təndirə sürtürük ki, çörək təndirə yapışıb torpaq qopartmasın
(Lerik, Lənkəran) ağartı tökmək üçün mis qab. – Yağlıkeşə süd tökəcəğəm (Lerik)
I (Bakı) yağı, hisi yuyulmamış çirkli qab-qacaq və ya əski. – Toyda yağlıqara qazan çox olur, uları yağlıqara əsgiynən yumağ olmaz II (Qazax, Mingəçev
(Bakı, Lənkəran) yeməli yabanı otlardan birinin adı. – Yağlıtərə qutabını qatığınan yiyəllər (Lənkəran)
(Bakı, Dəvəçi) bax yağlovçə
(Dərbənd) sapılca
(Dərbənd) yaylıq. – Bu yağluğa baxıb görədü özünü yağluğudu
(Dərbənd) ilk nişan ◊ Yağluğaparan ələməg. – Əvvəla yağluğ aparan ələrig
(Şəki) fındıq ağacı yarpaqları üzərində olan maye, şirə. – Yağma olan yerdə bal da yaxşı olur
(İmişli, Ucar) tam inkişaf etməmiş, qurumuş (taxıl, pambıq). – Mən yağo: pambığı yığmıram (Ucar)
(Çənbərək) xörək yeyiləndən sonra qab-qacaqda donub qalmış yağ. – Cəmin yağsoyunu yuajam
(Cəbrayıl, Gəncə) tikanlı bitkilərdən birinin adı. – Əlimə yağtikanı batıf (Gəncə)
(Xanlar) bax yağtikanı. – Yağtikəni tikənni otdu
(Biləsuvar) qarnının altı ağ keçi. – Yahalın qarnının altı ağ olar
(Ucar) pambıq sahəsində seyrək yer
(Biləsuvar) tərəf
(Ordubad) zeh açan xüsusi rəndə. – Qapı:n gözzəri:n yerin yaxaçarnan açallar
(Zaqatala) bülöv
(Kəlbəcər) köynəyin döşünə tikilən əlavə parça. – Kö:nə: <köynəyə> yaxalıx salsan, kö:nəy mö:kəm olar
(Başkeçid) çirkab
(Füzuli, Göyçay, Oğuz, Şamaxı) yalvarmaq. – Gülməmməd Əhmədə çox yaxardı (Şamaxı); – Çox yaxardım, o da razılıx verdi (Füzuli)
(Basarkeçər, Cəlilabad, Gədəbəy, Goranboy, Kəlbəcər, Qazax, Ordubad, Tərtər) sandıq. – Yaxdana paltar qoyurux (Tərtər); – Nəyim var, hamısı bu yaxdand
(Bakı, Gəncə, Göyçay, Quba, Naxçıvan, Ordubad) boşqab. – Anam dünən üş dənə yaxınkeş aldı (Naxçıvan); – Yaxınkeş gətirin, pitini yiyəx’ (Gəncə); – Yax
(Şamaxı) qabın dibində qalan yemək qalığı. – Boşqabın yaxıntısını pişiy yaladı
(Başkeçid, Borçalı) üzərinə yağ, şor və ya süzmə yaxılmış çörək parçası. – Ana, maηa yaxma ver (Başkeçid)
(Bərdə, Biləsuvar) bax yaxma. – Nənəsi uşağa yaxmac verdi (Bərdə)
(Kürdəmir) başdansovdu. – İşi görəndə səliqəynən görəllər, yaxmac-bılamac eləməzdər
I (Çənbərək, Karvansaray) batmaq (günəşə aiddir). – Gün yaxdı, bir iş görəmmədim (Karvansaray) II (Çənbərək, Dərbənd, Karvansaray) yandırmaq
(Laçın) bax yaxma. – Çörəyi al, yaxmanc elə, ye
(Qarakilsə) bax yaxma
(Zəngibasar) ət və s. qızartmaq üçün qab. – Yaxınkeşi yəti qartof qızardım
(Tovuz) yaxşı xasiyyətli. – Salman mə:llim yaxşıxay adamdı
(Füzuli) tikanlı ot adı
(Meğri) bax yağal. – O xarta yaıl keçi var, mən nə bilim hankı yaıl keçini deyirsən!
(Ucar) az qala
yalaf-yalaf yammax: (Qazax) od kimi qızarmaq. – Elə gözəl qızdı kı, yanaxları yalaf-yalaf yaner
(Zaqatala) uşaq oyunu adı
(Hamamlı) bax yalağagirmə. – Uşaxlar yalağasalma oynuyurdular
(Çənbərək, Gəncə, Karvansaray) mal-qaranın boğazı, xirtdəyi. – Yalağatüşən haramdı, onu yeməzdər (Gəncə); – Qoyunun yalagatüşənini itə tulla (Karvansa
(Lənkəran) 1. acgöz 2. qab dibi yalayan (adam)
(Qazax) uşaq oyunu adı. – Uşaxlar yalağeşmə oynuyanda top arxa tüşdü