(Şərur) usanmaq
(Laçın) yavaş, ehtiyatlı
usburd elemeğ: (Bakı) etibar etmək. – Bı işi uşağa usburd elemeğ olmaz ◊ Usburd olmağ (İmişli, Kürdəmir, Salyan, Şamaxı) – b a x usburd elemeğ
I (Qazax) bərk yorulmaq. – Uşax lap usdaldı II (Başkeçid, Borçalı) bayılmaq, ürəyi getmək. – Bir də gördüx’ kü, qız usdalıf (Başkeçid)
(Qazax) susamaq. – Yaman usdamışdım, bir az qarpız yedim usduğum kəsdi
(Cəbrayıl) səliqə. – Sənin usdubun yaxşıdı, gə bizim övün üsdün cə:nnə
(Şuşa) bax usbuf. – Usduf gə, yıxılarsaη
(Ağdam, Çənbərək, Tovuz, Şuşa) ehtiyatla, yavaşca. – Dağarcığı gəti usdufca qoy haravıya, cırılı (Çənbərək); – Səηəyi usdufca yerə qoy, soηra qırarsaη
(Qazax, Şəki, Zəngilan) yavaş, ehtiyatlı. – İstəkəni usduflu tut, a qızım, qırarsaη (Qazax)
(Şəki) sakitcə, ehtiyatlı, yavaşca. – Usduflucə duruf gecə çıxdıx öydən
(Qazax) susuzluq. – Usdux çətin şeydi; – Usduğumnan yaneram, bir içim su ver ma:
(Cəbrayıl) ehtiyatlı, yavaş. – Usdulup tərpən, taxt xarabdı
(Meğri) güdmək. – Tomaraynan Şomayıl başdadı munu usmaxlamağa
I (Dərbənd) bax ossal I. – Ussal uğli ussal, qurxudan səsin çıxarmıdı; – Ay ussalın biri ussal, nəyçün səni u vursun? II (Dərbənd) bax ossal II
(Salyan) su. – Uşağa bir az ussu ver
(Zərdab) bax usdufca. – Lampanı ussufca götür, tökülüf evi odduyar
(Ağdam, Şuşa, Tovuz) bax usdufca. – Ustufca qapını açıf qaşdım (Ağ- dam); – Ustufca gedif qulağınnan tutajam, gör nə tə:r çığırajax (Şuşa)
(Cəbrayıl) bax usbuf. – Səlimə xala ustup tərpənirdi ki, nəvəsi oyammasın
(Naxçıvan, Ordubad) bax usduflu. – Ustuplu yeri, mən də gəlləm (Naxçıvan); – Ustuplu danış, eşidən olar (Ordubad)
(Balakən) yeni gəzməyə başlayan uşaqlar üçün paralel ağaclardan ibarət xüsusi qurğu
(Oğuz) üç litr yarımlıq şüşə qab. – Uşdopa işgi töküllər
(Cəbrayıl, Göyçay) şayiə. – Bu uşdux çıxar, məsəltün, bizim Həsənnən (Cəbrayıl)
(Qax) güləşmə üsullarından birinin adı
(Bakı) ikidorlu yelkənli böyük gəmi
(Zaqatala) deşikaçan burğu
(Çənbərək, Karvansaray) balıqların toplaşdığı yer. – Daşın altdakı uşqudan iki lederə balıx tutdum (Karvansaray)
(Şəki) üşütmə, titrətmə, əsmə. – Bədə:mi uşqumma tutdı
I (Cəbrayıl, Şərur) hürküb qaçmaq. – At uşqundu (Cəbrayıl) II (Şəki) bax uçqumməy. – Çox uşqundı ki, aparım unu da, aparmadım III (Şəki) bax uçğummax
(Naxçıvan) bitki adı
(Oğuz) fəqərə sütunu. – Utun ha bel sümüyünə diyir
(Quba) ayaq <mebeldə>. – Şikafımızın uturağı xarabdu
(Çənbərək) özündən çıxmaq. – Bıldıx biyilləri çox utuzduruf
uufa enmax: (Qax) sınmaq. – Senin qiçələriη uufa ensin
(Qax) kif
(Tovuz) yavaşca. – Çırağı yerə uvduxca qoy, salıf sındırarsaη
(Tovuz) bax uvduxça. – Şüşəni yerə uvuxca qoy, salıf sındırarsaη
(Gədəbəy, Tovuz) ehtiyatla. – Uvuxnan götü uşağı, səx’sənər ha!; – Bir dö:rdüm qapaçıldı <qapı açıldı>, uvuxnan içəri bir uşax girdi, əl
(Zaqatala) bax ubursubur ◊ Uvur-suvura salmax – b a x ubursubura salmax
(Meğri) bax oyalammax
I (Çənbərək) uyğunluq, oxşayış, bənzəyiş. – Bunun ona uyarı yoxdu II (Zaqatala) fərziyyə. – Ho heş şey bilmir, uyarnan danışır
(Şəki) baramanın ipəyi alınandan sonra yerdə qalan çıxar hissə. – İpəyin alılar baramanın, qalır uydur
I (İmişli) səfeh, ağılsız. – Bu gedə uydurumdu, ona baş qoşma II (İmişli) 1. çayın dərin yeri 2. burulğan
(Oğuz) ürək bulanması
(Dərbənd) bax oymağ 1. – Anam uymağnan paltar tikədü
I (Çənbərək) yuxuya getmək, uyumaq. – Çağa beyjə ağladı yatəmmədi, indi də savaxdannan u:yuf II (Qax) bax oymax III, 1
(Qax) selin ovduğu yer
(Lənkəran) qıcqırmış. – Uymış sütdi, tolla getsün
(Çənbərək) uyuşmaq, bərkimək. – Qatığ uynupbu ola?
(Balakən) ikiyaşar erkək at
(Masallı) ağılsız. – Nə uyuf adamsan sən?