(Zaqatala) bax ofkə. – Bazardan üpgə aldım
ürcah olmax: (Cəbrayıl, İmişli, Ordubad, Tovuz) bax uyurcah olmax. – Yerimiz çox gənəşdiydi, sən də bizə ürcah oldun (Tovuz)
(Mingəçevir) ürəkdən
ürəx’ləm olmax: (Borçalı) qorxmaq, səksənmək. – Ə, öyüη yıxılmasın, nə beqafıl girdiη içəri, lap ürəx’ləm oldum
(Salyan) artmaq, çoxalmaq. – Ged-gedə bı heyvannar üreyir (Şamaxı)
(Göyçay) bax ürəməğ. – To:xlar üriyib
(Ağdaş) artırmaq, çoxaltmaq. – Bu il mən toyux-cücəni bir az ürəşdirməy isdiyirəm
(Ağdaş) artmaq, çoxalmaq. – Qazdarımız, toyuxlarımız, göz dəyməsin, yaxşı ürəşir
(Quba) artırmaq, çoxaltmaq. – Anam cücələri ürətmegə həmməşə çalışadu; – Biz hər il to:uğ-cücəni ürəteduğ
(Şamaxı) tez artan, çoxalan. – Ürəyən heyvan yaxçıdı; – Qoyun ürəyən heyvandı
(Şuşa) adət, qayda. – Bizim ürfümüzdü, bö:ix’ gələndə kiçix’lər ayağa durar
(Xanlar) beşik
(Oğuz) bax ülk. – Qozu ürknən çırpıb yerə töx’düm
(Dərbənd) örpək. – Alı da ürməg vərdi
(Kürdəmir) həyasız, sırtıq. – Ürsüz adamnan dosd olma
(Ağdam) bax ürəməğ. – Adamların çoxu Şirvannan köçüf gəlif bu kəndə, sonra ürü:f
(Ağdam, Şuşa) bax ülüç. – Yanı oxərtənə ölü oldux kun, bir ürüş halvanı da yeə bilmədi:x’? (Ağdam); – Yas yerində həriyə bir ürüş halva verdilər (Şuşa
(Ağcabədi, Tərtər) üzüm növü adı. – Ürüşbaba yeməli üzümdü (Tərtər)
ürüşt eləməg: (Salyan) özbaşınalıq etmək. – Mən ölüb gedəcəm, gəlin hə:tdə ürüşt eliyəcəg
(Cəbrayıl) bax üzüx’- məx’
(Salyan) üstün. – Gəl qapışağ, görəg kim kimə üs gələcəg Üs eləməx’ (Oğuz) – oxşamaq, sığallamaq
(Şərur, Yardımlı) yük, dəvəyə yüklənən yük
(Şamaxı) srağagün. – Üsərəyin bizə qonağ gəlmişdi
(İmişli) cəyirtkə sürfəsi. – Çə:- urğə yeri deşərdi, üsgügi qoyardı ora
(Bakı) əncir qurusu
(Şərur) çətinliklə. – Onnar bizə çox üsrətnən gəlib çatdılar
üssə durmağ: (Salyan) müdafiə etmək, tərəfini saxlamaq. – Sən bilmirsən ki, o, qardaşının üssə duracağ?
(Lənkəran) yabanı bitki adı. – Üstel heyvanı kökəldən yemdi
(Şərur) bax üsdəlix’. – Üstələx’ dəvənin üsdünə qoyulan yükə deyilir
(Şuşa) uşaq oyunu adı
(Borçalı) ulduz adı
(Lənkəran) üçlüləli tüfəng. – Balası üşdəsər atar
I (Salyan) yemək. – Toyda başda otırıb üşəleyirdi II (Əli Bayramlı, İmişli) iki sapı birlikdə burmaq <cəhrədə>
I (Şəmkir) bax üşələməg I. – Nə üşəliyirsən, qoysana yuannıx gətirim II (Cəbrayıl, Çənbərək) bax üşələməg II
I (Qazax, Tovuz) bax ütələmməğ. – Canavarrar üşələnellər yeməx’dən ötrü (Qazax); – Ə:, nə üşələnirsəη, varıf işinə-gücüηe:tsəη (Tovuz) II (Tovuz) tökü
(Bakı, Cəlilabad, Əli Bayramlı, Kürdəmir, Sabirabad, Salyan) qorxmaq. – Ağəz, nöş üşənirsən, danış da: (Bakı); – Mən qarannığ öydə üşənirəm (Əli Bayra
I (Cəbrayıl, Meğri, Tərtər, Zəngilan) bax üşəmməğ. – Tavlıya təx’ getmə, üşənərsən (Zəngilan); – Qabaxlarda Ərəz yenişə-yoxuşa get-gel eliyəndə üşənir
(Çənbərək, Hamamlı, Qazax, Qax, Şəmkir) ehtiyat üçün yığılıb saxlanan xırdaxuruş şeylər <iynə, sap, müxtəlif parça kəsikləri və s
(Qazax) ehtiyatlı, qənaətcil. – Qazancıl kişinin üşəncil arvadı olar
(Xanlar, Tovuz) bax üşələməg I. – Üşətməx’də bəd döyüsəη (Tovuz); – Birisi ye:r, de:r kin, üşədir; – Çörəy üşədirsə:η?; – Dur bərə:l (Xanlar)
(Qax, Oğuz, Şəki, Zaqatala) burğu. – Üşgü ağacı həblə bura-bura deşir (Oğuz); – Həsən üşgüynən taxta deşirdi (Zaqatala); – Üşgü ititdi; – Ağaşdəri üşg
(Qax) kəmərin qaşı ◊ Üşgül iynə (Şəki) – yorğan-döşək sırımsaq üçün uzun, yoğun iynə. – Üşgül iynəni gəti, yorğan sırıyax; – Ciya: dinə, bir dənə üşgü
(Oğuz) bax üşkürək. – Muna bax ey, qanacaxsız, öydə üşgülüx’ çalır
(Meğri) bax üşəmməg
(Culfa) fit
(Meğri) tərpənmək. – Dünyamalı üşqıney
(Cəbrayıl) ərimək. – Qar üşülənir
I (Çənbərək) şübhələnmək. – Dünənnən bəri Qılqıldan üşürgələmmişəm II (Xanlar, Şəmkir) qorxmaq, vahiməyə düşmək
I (Salyan) zirək, qoçaq. – Nənəm ütdülüm arvatdı, heş yerdən qalan dögür II (Salyan) cılız, arıq. – Bı uşax çox ütdülümdü
(Basarkeçər) tələskən. – O, yaman ütələx’ kişidi