(Bakı) qaynadıldıqdan sonra qurudulmuş əncir. – Bi:l şirbədüşəndə çox getirmişdim
(Təbriz) yaltaq. – Şirbəzzər gələn kimin başlı:rdıla ona pay, mına pay
(Şahbuz, Şərur) rəngsaz. – Hər adamnan şirçi olmaz (Şərur); – Şirçi bı əvi şirrədi (Şahbuz)
(Qax) 1. qoyunun mədəsi 2. yoğun bağırsaq
I (Qax) içi ətlə doldurulmuş qoyun bağırsağı II (Tabasaran) qursaq. – Mayya atadüg malun şirdanni
(Bakı) üzüm növü
I (Kürdəmir, Mingəçevir, Şamaxı, Şəki) evin divarlarını və torpaq döşəməsini ağartmaq üçün xüsusi gildən hazırlanmış məhlul
(Bakı) dar. – İndi cavannar paltarı lap şirə-mala geyillər
(Culfa) üzüm əzmək üçün xüsusi yer. – Şirəxanada üzüm əzirix’, indi doşab bişiririx’
(Bakı) doşab bişirilərkən üzüm şirəsinə qatılan xüsusi torpaq. – Ay ışağlar, birəz şirəxəg götürün mə:mçün, üzüm baseçegəm
(Zaqatala) şum, şumlanmış yer
(Culfa) yundan toxunmuş nazik cecim. – Paltarrarı yığ mərfəcə, şirəkini çək üstünə
(Tovuz) arabanın qabaq tərəfində arabaçının oturduğu taxta
(Goranboy) bax şirəqul. – Şirəqun iki olur, qavax şirəqunun üsdə oturullar, dal şirəqunu da bağlıyıllar ki, yük tökülməsin arabadan; – Şirəqun dörttək
(Şəki) evin divarlarını və torpaq döşəməsini xüsusi gildən hazırlanmış məhlulla ağartmaq. – Savax heş yana gidəmənəm, öy şirəliycam
(Goranboy) emallı, üzərinə emal təbəqəsi çəkilmiş. – Şirəli laydarayı bura ver
(Lənkəran, Şamaxı) bax şirəpuz
(Bakı) xüsusi gildən hazırlanmış məhlulla (şirə) divarı ağartmaq üçün istifadə edilən bir parça qoyun dərisi
(Quba) eyvan
(Şahbuz) yaz şumu. – Yazın şumuna şirəşum deyirix’
(Şərur) aldatmaq
(Masallı) 1. əmiarvadı 2. dayıarvadı. – Şirinqız, kefin necədir?
(Qazax) pambıq bitkisində olan xəstəlik adı
(İmişli) kökəlməyən (heyvan). – Şiro: heyvan kökəlməz
(Qazax) güclü, bərk (yağış). – Bir şirrama yağış yağır kın, gəl görəsəη
I (Culfa, Şərur) damda yığılan suyu axıtmaq üçün nov, novça. – Yağış suyu şırrannan axır (Şərur); – Əvin şırranına bax, hava dolub, bəlkə yağış yağar
(Ordubad) rəngləmək. – Gə mə:m otağımı şirrə
(Meğri) 1. abırsız 2. sırtıq. – Adam şirti olmaz, dey <daha> yekəlip yekə qız olmusaη
(Lənkəran) xörək adı
(Ağbaba) yaltaqlanmaq
I (Basarkeçər, Kəlbəcər) su dəyirmanının bir hissəsi. – Şişin bir üjü topda olor, bir üjü də təvərədə II (Dərbənd, Tabasaran) çəngəl
(Ağdam, Ağdərə, Biləsuvar, Cəbrayıl, Culfa, Füzuli, Goranboy, Xocavənd, Kəlbəcər, Qax, Mingəçevir, Oğuz, Ordubad, Tərtər, Tovuz, Zəngilan) ilk dəfə qo
(Basarkeçər) təkəbbürlü, lovğa. – Əli yaman şişkin adamdı
(Çənbərək) şiş təhər, bir az şiş. – Yara acca şişqoydu
(Şəki) torpağa toxum basdırmaq üçün ucu şiş gödək ağac. – Şişmex’nən quy eliyif lovya saçiyıx
(Göyçay) keyfiyyətsiz barama. – Keşmişdə şişməyi atırdığ
(Qax) naxış. – Axçamaydın <axşamadək> şitdəri qurtardım
I (Zərdab) tərəcə hörərkən qamışların arasına qoyulan nazik ağac. – Kamal, tərəcə üçün yüz iyirmi şitək hazırra II (Kürdəmir) tumu şirin kəlik; yetişm
(Cəlilabad) 1. sataşmaq 2. əsəbiləşdirmək. – Mən dedikcən, bı şitəndi
(Cəlilabad, Gəncə, Qarakilsə, Mingəçevir, Şəki, Şuşa) nadinc, dəcəl <uşaq>. – Əziz çox şitəngi uşaxdı (Gəncə); – Şitəngi uşaxnan heç ara
(Ağdam, Bərdə, Laçın, Mingəçevir, Şuşa) bax şitəmməy. – Ə:, ma: az şitəη, xeyir tapbazsan (Ağdam); – Az şitənsəηə, çıx get, yekə oğlansaη (Bərdə); – H
(Lənkəran) südqabı
(Zaqatala) şit, yersiz danışıb gülən, yüngülxasiyyət
(Cəbrayıl) duru xörəyə qatılan az miqdarda un ◊ Şiv çəkmə (Cəbrayıl) – duru xörəyə az miqdarda un qatma
(Başkeçid) suyun qabağına çəkilən sədd ◊ Şivə qaj (Qazax) – əkin sahəsinə çəkilən kiçik arx
(Qazax) əkin sahəsinə kiçik arx çəkmək, su üçün şırım açmaq. – Suyu sağa tərəf şivələ apar, quru qaler, qoy su bassın
I (Balakən) şaxdan və ya iri çubuqlardan hörülmüş çəpər, hasar. – Qalxozçular bağın ətrafına şivər çəkib qurtardılar II (Qəbələ) evin damında divarla
(Ağcabədi) uzunboylu arıq adam. – Şivərəy adam qojalmaz
(Tovuz) çayın, arxın qarşısına bənd çəkmək. – Hasangil çayın qavağını şivərreyiflər, su gəlmer
(Tovuz) nazik və sıx ağaclıq, pöhrəlik. – Bizim bağ yaman şivillix’di