buyurucu
buyurucu
sif. Əmredici, amiranə. Bu halda Səlim bəy zavod həyətinə daxil olub, buyurucu bir səslə bağırdı. H.Nəzərli
Полностью »I сущ. повелитель (тот, кто приказывает, указывает, заставляет выполнять его волю) II прил. повелительный
Полностью »