Siyasi sosiologiya

Siyasi sosiologiya və ya siyasət sosiologiyası — sosiologiyanın xüsusi bir sahəsi. Həm siyasi elm, həm də sosioloji bilik sahələri daxil olmaqla əlaqəli bir fəndir. XX əsrin birinci yarısında siyasi elm və sosiologiyanın ayrı-ayrı formalaşmasından sonra meydana gəldi.

Siyasi sosiologiyada dörd tədqiqat səviyyəsi də mövcuddur:

• beynəlxalq münasibətlər səviyyəsində (siyasi münaqişələr və dünya siyasi prosesi);
• dövlət səviyyəsində (dövlətin cəmiyyətdəki mahiyyəti və rolu);
• ictimaiyyətlə əlaqələr səviyyəsində (siyasi hərəkatların və partiyaların mahiyyəti və təşkili);
• şəxsi səviyyədə (şəxslərin siyasətdəki iştirakı).^[1]

1948-ci ildə keçirilmiş beynəlxalq politologiya kollokviumu zamanı bu intizamın tədqiqat subyektləri kimi müəyyən edilmiş bir sıra məqamlar təsdiq edildi:

• Siyasi düşüncə tarixi, nəzəriyyə, siyasi ideyaların inkişafında yeni tendensiyalar;
• Siyasi institutlar, onların funksiyaları və cəmiyyət həyatındakı yeri, aralarındakı qarşılıqlı əlaqələr;
• Fərdlə dövlət arasında əlaqə, vətəndaşların ölkə hökumətindəki iştirakı kanalları;
• Siyasi səbəblərdən yaranan sosial qruplar — partiyalar, cəmiyyətlər, birliklər, həmkarlar ittifaqları;
• Dünya siyasəti, beynəlxalq münasibətlər, beynəlxalq münasibətlərin hüquqi tənzimlənməsi və bütövlükdə cəmiyyətlə əlaqəsi.^[2].

Gələcəkdə öyrənilən məsələlər dairəsi genişləndi və aşağıdakı fənləri əhatə etməyə başladı:

• iqtidarın işləməsi və bölüşdürülməsi prosesində siyasi və sosial sistemlərin qarşılıqlı əlaqəsi;
• müxtəlif sosial qruplara xas olan siyasi normaların, dəyərlərin, siyasi gözləntilərin, istiqamətlərin və istəklərin işləməsi.

Bu intizamın mövzu sahəsinə əlavə olaraq, meydana gəlmə yolunda atılması lazım olan bir addım, araşdırdığı mövzulara uyğun olaraq araşdırma çərçivəsində olması lazım olan problemlərin tərifi idi. Beləliklə, 1957-ci ildə Amerikalı politoloqlar Seymur Lipset və R. Bendiks aşağıdakı problemləri müəyyən etdilər:

• Dövlət idarəçiliyinin sosial məsələləri, siyasi elitanın oliqarxlaşma problemi;
• Sosial amillərin seçicilərin davranışına və siyasi iştirakına təsiri;
• Siyasi qərar qəbul etmə prosesləri;
• İdeoloji plüralizm problemi, siyasi qurumlar və elita arasındakı ideoloji zəmində qarşıdurmalar

Bu elmi intizamın konturları Tomas Hobbs, Con Lokk, Şarl de Monteksyo və başqaları kimi məşhur siyasi filosofların əsərlərində belə formalaşmağa başladı. Bununla birlikdə, bu müəlliflər siyasi sistemdəki dəyişiklikləri, istehsal üsullarını, təkamülünü deyil, eyni zamanda bu inkişafın cəmiyyəti necə təsir etdiyini də təhlil edərkən siyasi şüurlu şəkildə deyil, günümüzdə siyasi sosiologiya ilə əlaqəli məsələlərə toxundular. O zaman.

Siyasi sosiologiyanın meydana gəlməsi ümumiyyətlə hakimiyyətin, güc münasibətlərinin sosial təhlilini aparanlardan biri olan və cəmiyyətdə hökmranlıq növlərinin (xarizmatik, ənənəvi və rasional-hüquqi) bir təsnifatı tətbiq edənlərdən biri olan Max Weberin fəaliyyəti ilə əlaqələndirilir. rəhbərlik). Bürokratiyanın dövləti idarə edən bir quruluş kimi işləmə müddətini təhlil edən Weber, əsasən sosioloji kateqoriyalara arxalanırdı. Beləliklə, məmurların şəxsi keyfiyyətlərinə və sosial qrup kimi xüsusiyyətlərinə görə bürokratiyanı növlərə ayırdı. Maks Veber, ideal bürokratiyanın bürokratiyanın üzvlərinin vahid bir ideologiyaya sahib olduqları, ortaq dəyərləri paylaşdıqları, cəmiyyətin mənafeləri naminə hərəkət etdikləri, tam bir vəzifə hissi ilə tam hüquqlu bir sosial qrup olduğu bir təşkilat olduğuna inanırdı^[3].

Siyasi sosiologiyanın ayrıca bir intizam kimi dizayn edilməsi həm də siyasi partiyalar sosiologiyasının qurucusu Moisey Ostroqorskinin adı ilə əlaqələndirilir. O və başqa bir sosioloq R. Mişels təkcə siyasi partiyaların yaranma mexanizmlərini deyil, həm də onların fəaliyyət və inkişaf qanunauyğunluqlarını müəyyənləşdirdilər. Beləliklə, Michels "oliqarxiyanın dəmir qanunu" nu inkişaf etdirdi, ona görə hər hansı bir siyasi partiyada gec-tez bir sıradakı quruluş, partiyanın adi üzvlərindən və tərəfdarlarından getdikcə daha çox ayrılmış bir elita qurulur.^[4]

XIX əsrin sonlarında ingilis filosofu Volter Becetdən bəhs etmədən siyasi sosiologiyanın inkişafından danışmaq olmaz. Sosioloji təkamülçülüyün tərəfdarı olaraq, təkcə dövlət azadlıqları təmin etdiyi təqdirdə cəmiyyətin üzvi inkişafı mümkünlüyünü irəli sürən təkamül etikası kimi bir liberal cərəyanın formalaşmasına əhəmiyyətli bir töhfə verdi. Əslində dövlət ən təsirli demokratik qurumların "təbii seçilməsini" təmin etməlidir. Bejgot siyasi prosesləri təhlil edərkən əsasən şəxsiyyətin tarixdəki roluna, bu vəziyyətdə siyasi liderə güvənirdi. Siyasi liderliyi bir şəxsin insanlarla qarşılıqlı məsuliyyət və etimada əsaslanan münasibətləri qurma qabiliyyəti, həmçinin liderin cəmiyyətdəki sinif dəyişikliklərinə, seçicilərindəki dinamiklərə qəbuletmə qabiliyyəti kimi təyin etdi. Filosof, sosioloji və siyasi baxımdan tarixi proseslərə dair genişmiqyaslı tədqiqatlar aparmış, cəmiyyətin siyasi tarixində özünə məxsus mərhələlərin öz tipologiyasını təklif etmiş və eyni zamanda müxtəlif ölkələrin dövlət sistemlərini eyni baxımdan təhlil etmişdir.^[5]

İyirminci əsrin ən məşhur siyasi sosioloqlarından biri Seymur Lipset idi. Seçki sisteminin, siyasi elitanın, liderlərin və digərlərinin demokratik cəmiyyətlərdə işləməsini öyrəndi. Bundan əlavə seçicilərin gəlir səviyyəsindən, sosial vəziyyətindən, təhsilindən və s. asılı olaraq davranışlarının sosioloji təhlilini aparmışdır.

• Бурдьё П. Социология политики (Пер. с фр./Сост., общ. ред. и предисл. Н. А. Шматко./). М.: Socio-Logos. 1993. 336.
• Кола Д. Политическая социология (Пер. с фр.). М. 2001.