Son gecə (mahnı)

"Gənc yaşlarımda dəlicəsinə sevdiyim Nigar adlı bir qızla, istisnasız olaraq Bakıda hər gün görüşürdüm. Növbəti görüşümüz o vaxtkı Lenin Sarayının (indiki Heydər Əliyev Sarayı) qarşısında olacaqdı. Bir gün öncə ayrılarkən, hər günkü kimi vədələşmişdik...

Günortadan sonra, təyin etdiyimuz saatda görüş yerimizə getdim. Saniyələri sayaraq, ürəyim döyünə-döyünə orada Nigarı gözlədim. Bir dəqiqə, bir saat, beş saat, gecə oldu, Nigar gəlmədi. İndiki kimi də mobil telefon yox idi. Gecə yarısına qədər Nigarı gözlədim, gəlmədi.

Hər gün eyni saatda oraya gedib, axşama qədər gözləyirdim. Mütləq gələcək diyə düşünürdüm. Gəlmədi. Günlər, həftələr, aylar keçdi, Nigar gəlmədi... Bütün həyatım, ruhum və mənəviyyatım dəyişildi. Ömründə içki içməyən adam, hər gün içməyə başladım. Körpə uşaqlar kimi hər gün ağlayırdım. Hər gün ona bir şer yazırdım, sonra da yırtıb atırdım. Sözü gedən bu şeir, gizlənib kağızlarımın arasında qalmışdı. Bir yay gönorta sonrası Cavanşir Quliyevin Bakıdakı evində oturmuşduq, ikilikdə dərdləşirdik. Cavanşir də yenicə ailəsindən ayrılmışdı. Üzünə gətirməsə də, çox dərdli idi... Söhbət əsnasında dedi "qardaş nəyin var? Bir iki şer ver bəstələyim". Dedim nə bilim vallah. Al, bu dəftərin arasındakılar son zamanlar yazdığım şeirlərimdir. Cavanşir alıb, vərəqləyib, dodaqaltı bəzilərini oxuyurdu. Birdən duruxub, bir şeiri ucadan oxumağa başladı. "Əla, tapdım-dedi!" Bir də baxdım ki, bu şeirdir. Kağızı mənə sarı uzatdı, "al özün bir oxu dinləyək" dedi. Oxudum, amma nə oxumaq. Dəlilər kimi ağlayıb, gözyaşı tökə-tökə oxudum... Nə isə... Az bir müddət sonra Cavanşir müəllim zəng edib, dedi gəl mahnını bəstələmişəm. Sabahısı gün gedib, evdə Cavanşirin öz ifasında mahnını dinlədik.

Bu da mahnının qəribə taleyi."