ОСНОВНОЙ

прил. 1. əsas; başlıca; основная цель əsas (başlıca) məqsəd; основной закон (конституция) əsas qanun (konstitusiya); 2. в знач. сущ. основное ср мн. нет işin əsas mahiyyəti, əsas cəhəti; нельзя упускать из виду основного işin mahiyyətini nəzərdən qaçırmaq olmaz; ◊ в основном əsasən, əsas etibarilə.

ОСНОВАТЬСЯ
ОСНОВНЫЙ

Значение слова в других словарях