özünüməşğulluq

Özünüməşğulluq — muzdlu işdən fərqli olaraq bilavasitə müştərilərdən öz əməyinin haqqını alma forması. Özünüməşğulluğun satış işçiləri və sığorta agentləri kimi bir neçə xidmət sahələrində cəmləşdiyi geniş yayılmışdır, lakin tədqiqatlar özünüməşğulların iqtisadiyyatın geniş seqmentində iştirak etdiyini göstərmişdir. Birləşmiş Ştatlarda hər hansı şəxs fərdi sahibkar, müstəqil podratçı, ortaqlığın üzvü və ya məhdud məsuliyyətli cəmiyyətin üzvü kimi iş aparırsa, vergi məqsədləri üçün fərdi sahibkar hesab olunur. Gəlir vergisinə əlavə olaraq, bu şəxslər SECA (Özünə Məşğulluq Töhfələri Aktı) şəklində Sosial Müdafiə və Medicare vergilərini ödəməlidirlər. Vergi qanunvericiliyinə əsasən, öz-özünə işləyənlər vergilərə 15,3% töhfə verəcəklər (= 12,4% [sosial sığorta] + 2,9% [tibbi xidmət]); lakin, 15,3%-lik çarpan ümumi mənfəətin 100%-nə deyil, biznesin özünüməşğulluqdan əldə etdiyi xalis mənfəətin 92,35%-nə aiddir. Fərq, 7,65%, 15,3% -in yarısıdır və adi (işləyən) işçilərlə müqayisədə hesablamanı ədalətli edir. McKinsey Qlobal İnstitutunun 2016-cı ildə apardığı araşdırmaya görə, Böyük Britaniyada 14 milyon öz-özünə işləyən işçi var[39]. Böyük Britaniyada öz-özünə işləyən şəxs fərdi sahibkar kimi və ya ortaqlıqda tərəfdaş kimi fəaliyyət göstərə bilər. Bu məşğulluq forması populyar olsa da, bir neçə hüquqi məsuliyyət daşıyır. Evdən işləyərkən, yerli hakimiyyət orqanları bəzən evin bir hissəsini ofis sahəsi kimi istifadə etmək üçün icazə tələb edə bilər.