I
(Ağdam, Quba, Mingəçevir, Şamaxı, Şəki, Tovuz)
1. kəsilmiş qoyun və ya malın ortasından yarıya bölünmüş hissəsi. – U, quyunun bir şaqqasun üzünə saxladı (Quba); – Bi şaqqa ətinən bizi bojdı elə:r (Şamaxı)
2. hissə, tərəf (Şəki). – Kəndin uxarı şaqqasında öy azdı; – Havı şaqqa meşə olufdu keşmişdə (Şəki)
II
(Tovuz)
nəsil, tirə. – Bizim bu kət iki şaqqadı
III
(Bakı)
köhnə palaz parçası
IV
(Salyan)
yetişməmiş əncir
V
(Daşkəsən, Gədəbəy, Goranboy, Xanlar, Qazax)
şaxta, soyuq. – Bu qış yaman şaqqa oldu, mal-qaranı güjnən saxlamışıx (Goranboy); – Burada qış şaqqo:loy (Daşkəsən); – Bi:l yaman şaqqa oldu (Xanlar)
◊ Şaqqa vurmax (Daşkəsən, Gədəbəy, Qazax) – şaxta vurmaq, şaxtadan donub xarab olmaq. – Ərix’ çox olardı, ənbə şaqqa vurdu (Qazax)
VI
(Dərbənd)
mürəkkəb. – Şaqqa çernilə deyilədi