(Culfa, Meğri) yüngülvarı yük. – Bizzər atın üstünə qoyulan yüngül yükə şəng deyərıx (Culfa)
(Meğri) yükləmək (atı və s.). – Qatiri şəngladım, şəngin üsdindan da mindim
(Meğri) bax şənglamax
I (Ağbaba, Meğri) küləyin bir yerə topladığı qar yığını. – Lij-teştinin başı üstə duran şəpə Mırğı çayında olan kətdərin dö:- lətidi (Meğri) II (Ordub
(Cəlilabad) bax şəpkülah. – Köhnə şəpgülə qoydi başinə
(Basarkeçər) bax şəpik II. – Şəpiyi əyağına alsana, yer soyuxdu
I (İrəvan) yavan, yağsız ət. – Bu şəpik əti nəyə alıp gətiripsən, onnan heş zad çıxmaz II (Kürdəmir, Şamaxı) ev ayaqqabısı
(Qazax) kotanın ağzı, kotanın torpağı kəsən hissəsi
(Masallı) gecəpapağı
(Qazax) eybəcər
(Salyan) ev başmağı. – Hərənin bir cüt şəppiltisi var
(Zaqatala) gavalı və ya zoğal turşusu
(Böyük Qarakilsə, Şərur) böhtançı. – Bağır çox şərçil adamdı (Böyük Qarakilsə); – Gözü qırmızı adam şərçil olar (Şərur)
I (Ağdam) xoşsifət, xoşxasiyyət. – Əhməd şərəmət adamdı II (Cəbrayıl, Mingəçevir) 1. ürəkdən, həvəslə 2
(Quba) kiçik səhəng
(Borçalı) höcət, tərs. – Şərgöz adam xoşuma gəlmir mənim
(Gədəbəy) yabanı dərman bitkisi. – Şərxatanın uzun mal dili kimi yarpağı oloy
(Basarkeçər) çarıq növü. – Malın dizin bütöy çıxardıf çarığın davanı eli:llər, üzünü tikillər, olur şə:ri çarıx
(Mingəçevir) qırmızı qılçıqlı çəltik növü. – Şəril qırmızı qılçıx olur, özü də altı aya yetişir
(Ağdam, Füzuli, Gədəbəy, Qarakilsə, Ordubad, İrəvan) bax şəlit I. – Paltarrar hələdəmi şəritdədi, a:z? (Gədəbəy); – Nargilə paltarı şəritə sərmişdi (O
(İrəvan) bax şəlitdəməx’. – Düşməz, bərk şəritdəmişəm
(Zaqatala) həvəskar. – Ho at sürmağa yaman şərkəmlidi
(Şəki) yerli-yersiz. – Şərmə-şərmə çırmanıf ortiyə düşmə
(Ordubad) şoraba. – Keçən il çoxli şərovumuz variydi
(İrəvan) duzlu, duzlanmış. – Şərovlu pənir niyə dadıxır?
(İrəvan) düzsuz, duzlanmamış. – Şərovsuz qalanda pənir qaxar da:
(Şəki) döşəmə silmək üçün əsgi. – A:z, Sona, şərpəni gəti, öyü sil
(Meğri) aravuran, böhtançı. – Şərşəmətə Mohmıt gedey altda-üsdə dişinin dibinnən qurtaranı dey
şərvan olmax: (Şəki) biabır olmaq, rüsvay olmaq. – Qonşular içində şərvan oldux
(Başkeçid, Beyləqan, Borçalı, Daşkəsən, Gədəbəy, Qazax, Şəmkir, Tovuz, Zaqatala) kiçik kasa, piyalə. – Şərvətiyi ma: ver ordan (Daşkəsən); – Uşağın xö
(İrəvan) bədəncə iri. – O, çox şəsdi oğlandı
(Lənkəran) hədə-qorxu gəlmək, qorxutmaq
(Zəngilan) yavanlığa qənaət etməmək, iri tikələrlə götürüb yemək. – Bir kasa qatığı bir dayğada şəşgüllədilər qutardılar
(İsmayıllı) kələz, iri kərtənkələ. – Çaylaxda çoxlu şəşid gördüm
(Gəncə) mət. – Biyanı qaynadırdılar, şəti çıxırdı, onnan dərman qayırırdılar
(Qardabani, Qazax) alaq təmizləmək üçün alət, alakeş
I (Qax, Quba, Oğuz, Şamaxı) bax şatal I. – Şətəli ləzgilər giyir (Qax) II (Ağdam, Astara, Bakı, Böyük Qarakilsə, Cəlilabad, Əli Bayramlı, Lənkəran, Oğ
(İrəvan) alağını təmizləmək, alağını vurmaq. – Bu yeri təzə şətələmişəm
(Əli Bayramlı) nadinclik ◊ Şətəllik etmək (Əli Bayramlı) – nadinclik etmək. – Qulu çox şətəllik eli:r
I (Göyçay, İsmayıllı) yaltaq II (Oğuz) pinti, səliqəsiz. – Mənim şəti adamnan xoşum gəlməz
(Gədəbəy, Qazax, Şəki, Tovuz) bax şebədə. – Didıxlarnın hamısı şəvədədi (Şəki) ◊ Şəvədə düzməx’ (Qazax) – lağ etmək, rişxənd etmək
(Cəbrayıl) kol-kos
(Cəbrayıl) düşərgə. – Gərəx’ şəvgəni ağacın divində saleydıx
(Cəbrayıl) ağac növü adı. – Şəvid möhkəm ağaşdı, yaxşı əlağacı isdiyirsənsə şəviddən qayır
(Cəbrayıl, Zəngilan) axşam qaranlığı, axşamçağı ◊ Şəvinix’ düşəndə (Zəngilan) – axşam qaranlığı düşəndə
(Ağdam) yabanı bitki adı
(Laçın) əsgi
(Tovuz) 1. tez, sürətlə 2. fasiləsiz, ara vermədən
(Bakı, Borçalı, Cəbrayıl, Çənbərək, Daşkəsən, Füzuli, Gəncə, Goranboy, Xanlar, İmişli, Kəlbəcər, Lənkəran, Meğri, Mingəçevir, Oğuz, Sabirabad, Salyan,
(İmişli) bax şıdırqama. – Daşı şıdırğılama daşıdı tökdi qapıya