(İmişli, Kürdəmir) kələfin bir istiqamətində olan sarğısı, yumağın bir sarğısı. – Şoqqanı dolaşdırma çözdəyip
(Gəncə) 1. laxlayan 2. köhnəlib xarab olmuş, yararsız. – Bu araba şoqqax arabadı
(Kəlbəcər) arıq. – Şoqqar inəyin əti yaxşı olmaz
(Kəlbəcər) arıqlamaq. – Məmmədin inəyi illaf şoqqarrıyıf
(Şamaxı) 1. söz verib sonra sözündən qaçan 2. cığallıq edən. – Sən nə şoqqı adamsaη
(Şamaxı) 1. verdiyi sözdən qaçma, dönüklük 2. cığallıq. – Belə şoqqılığ olar, ay Əli?
(Şamaxı) 1. verdiyi sözdən qaçmaq, sözünün üstündə durmamaq 2. cığallıq etmək, oyundan qaçmaq. – Şoqqımağ pis şeydi
(Qazax) bax şaqqı ◊ Şoqqu çalmax (Qazax) – oyundan qaçan, cığallıq edən uşağı utandırmaq üçün yerə ağac çalmaq
(Bakı) bax şoqqımağ. – Gör nə şoqqudu? – Pəri lap tez şoqqudi
(Gədəbəy, Goranboy) xörək adı
(Balakən) saçı dağınıq, saçı səliqəsiz
(Lənkəran) balıq tutmaq üçün yer. – Axşam şolquya balığ tutmağa gedəcəm
(Zəngəzur) köhnə, cındır. – Bu şoltax çuxadan niyə əl çəkmirsəη ◊ Şoltağı çıxmax (Zəngəzur) – köhnəlmək, cındırı çıxmaq
(Zəngilan) boş yerə pul xərcləmək, israfçılıq etmək. – Tələfxarçın biridi, əlinə pıl düşən kimi hara gəldi şoluyur
(Bakı, Mingəçevir, Şamaxı) b ax şamba. – Mənim şombanın iyinnən xoşım gəlir (Bakı)
(Cəbrayıl) ispanaq. – Ay qız, get bir az şomın yığ gəti
(Qarakilsə) bal kəsmək üçün istifadə olunan alət
(Cəbrayıl, Şərur, Zəngilan) bax şomın. – Şomunu aş altına qoyullar, kətə salıllar (Zəngilan)
(İsmayıllı) çömbəlib oturmaq. – Qabağımda nə sonqımısan?
(Salyan) gəlincik. – Uşağa bir şonqubəbə aldım
(Qarakilsə, Oğuz, Şəki, Şəmkir, Zəngilan) bax şonqımağ. – Yenə nə şonqumusan, dur işinə get (Oğuz); – Elə bil götürüm düşüf, hara gəldi şonquyur (Zəng
(Zaqatala) lağ ◊ Şonquruğa qoymax (Zaqatala) – lağa qoymaq
(Ağdam) uşaq oyunu adı
(Dərbənd) gecəquşu, yarasa. – Kitdüm gürədəm bir ağacə yapuşub şoparəg
(Şamaxı) bax şoparəg. – Şopərəy gecə gəzər, elə bilər özi gəzər
(Mingəçevir, Yevlax) ətsiz əriştə
I (Lənkəran) sığırçın. – Bu gün nə yaxşı şor tutmağ olar II (Göyçay, Şamaxı) içinə yağ, yumurta, şor və s
(Quba) bax şor II
(Qax) əzgil şirəsi
(Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir) şoran, şoranlaşmış <torpaq>. – Yaxşı taxıl olmaz şorakət yerdə (Qazax); – Şorakət yerdə heş nə bitmir (Kür
(Ağsu) duzlu. – Şoraq su içdim, qarnım ağrıdı
(Ordubad) sağsağan. – Bizim evdə şoraqəcələ yuvası var
(Qazax) axmaq, tökülmək. – Əsədin baldırın it çişdeyif, qan elə şoralaner kin
(Kürdəmir, Zəngilan) yeməli, yabanı bitki adı
(Bərdə) quş adı. – Şoranquşu uzun şeydi, dazıyıf qaçır
(Şəmkir) duzlanmış gön. – Şorayı hazırdımı?
(Şəki) albalı. – Bizim eşix’də çoxlu şorba:lı var
(Lənkəran, Salyan) bax şorçörəyi
(Kürdəmir) bax şorçörəyi – Şorçörək texya yağ olur
(Göyçay, Oğuz, Şəki, Zərdab) xəmrinə yağ, süd, yumurta və s. qatılan çörək. – Şorçörəyi bişirmişəm, bir dənə uşağ üçün də apar (Oğuz); – Şorçörəyi yax
(Culfa) ət suyu, ət bulyonu. – Şorğaya çörək doğruyub yeyirix’
(Qazax) 500 qramlıq çəki daşı
(Ucar) təndirdə bişirilən yağlı qoğal. – Yağlı yuxaları çürümlüyürük, içinə qohut qoyurux, təndirdə pişiririk, olur şorkökə
(Göyçay) suda bişirilmiş lobya. – Bacım bir yaxşı şorlama bişirdi
(Bakı, Şamaxı) qarğıdalı
(Salyan) qaynadılıb duzlanmış noxud. – Uşağ şorməzə yiməgi çox xoşdıyır
(Quba) bax şormacabığda
(Şəmkir) şəlalə. – Şornağın altında çimillər. – Apar, şornaxda qoyunnarı çimizdir
(Gəncə, Goranboy, Şəmkir) dörd çarxlı arabanın qabaq və dal oxları ilə lanqutu birləşdirən dəmir hissə
(Şəmkir) bax şırran I