(Bakı, Borçalı, Cəbrayıl, Kürdəmir, Masallı, Salyan, Şuşa) narın duz barədə. – Biz narın duza vala deyərük (Salyan); – Dasdarda bir az vala duz elə (C
(Füzuli, Kürdəmir, Ucar) bax balata II. – Xəmir qatacağdım, pişig valatanı ye:ip (Kürdəmir); – Valata tutgunan, so:ra gəlim (Füzuli)
(Salyan) fikrən götür-qoy etmək, ölçüb-biçmək, yoxlamaq. – Tez ol də:, mıni nə valavartdıyırsan?
I (Cəbrayıl, Zəngilan) arxda suyun uçurduğu yeri torpaq tökərək möhkəmlətmək, suyun qarşısını kəsmək
(Ağdam, Bərdə, Biləsuvar, Füzuli, Qarakilsə, Zəngilan) qoyun, quzu saxlanılan yer. – Qoyunu vanıya doldu, hava sö:uxdu (Bərdə); – Qoyunnarı vanıya sal
(Bakı) bax vaynəfsə I. – Getdim gördim ki, bir va:nəfsa var ki, gəl görəsən
(Başkeçid, Qazax, Tovuz) malqara. – O vaxdı var saxlerdıx (Qazax)
(Bakı) bir tikişlik sap. – Bir vara sap vər, tikiş tikirəm
(Qazax) güzgü düzəltmək üçün şüşənin arxasına çəkilən xüsusi təbəqə. – Güzgü çüşdü əlimnən, varağı töküldü
(Bakı) istiqamətini tez-tez dəyişən şimal-qərb küləyi. – Buna varallayı diyərig, bu yaman əsir
I (Gədəbəy) hanada iplərin arasına keçirilən ağac alət. – Varangələn də nəzix’di də:nə, əyler dayğa başı, gərəx’ bir ayrısını salax II (Tovuz) sözgəzd
varangələnnix’ eləməx’: (Tovuz) söz gəzdirmək, xəbərçilik etmək. – Ayə, orda diyən varangələnnix’ eli:rsən?
(Kürdəmir) evin qabağında tikilən şüşəbənd. – Öyün qabağına varantıl çəkdirəcəm
(Kürdəmir) bax varantıl. – İssi:rəm öyün qabağına bir varantur salam
(Füzuli) ölçü
varavar tutmeg: (Bakı) bir yerdə qərar tutmaq
(Ağdam, Bərdə, Hamamlı, Xaçmaz, Oğuz, Şuşa) fikrən ölçüb-biçmə, fikirləşmə, götür-qoy etmə. – Birəz varavurddan sora razı oldu qızı verməyə (Ağdam) ◊
(Çənbərək, Meğri, Mingəçevir, Şəki) 1. b a x valavartdamağ. – Damın kalafasın varavurtdadım (Çənbərək) 2
(Şəki) səs-küy. – Uşaxlar varıltı salırdı
(Naxçıvan) bax varavurd ◊ Varo:ut eləmax – b a x varavurd eləməx’
(Başkeçid) çəkic
vartavar ayı: (Qazax, Şəmkir, Tovuz) ən isti ay. – Yayın vartavar ayında çox bərk bürkü olor (Qazax); – Yayın o vartavar ayında mən burda işdi:rdim (Ş
(Bakı) avara
(Oğuz) heyvanları sancan qanadlı həşərat. – Varvar gamışı sancır, qan çıxardır, heyvana təpilir, qanı sorur
(İmişli, Şəmkir, Tovuz) çoxdanışan, deyingən. – Nə varvara arvatdı bu, sə:rətən danışer (İmişli); – Arvad kı varvara oldu heş nə (Tovuz)
(Şamaxı) çoxdanışan, deyingən. – Yaman varvarçı adamsan sən
(Çənbərək) həqiqəti gizlətmək, ört-basdır etmək. – Ayna, genə nə vasılıyırsan? – Meyram çomuşsağanın işdəx’- lərini genə vasılıyır
(Qazax) çəkməsilən (adam)
(Çənbərək) özünə tumar vermək, bəzənib-düzənmək. – Ağa:r tez-tez də vasqılanır
(Çənbərək, Sabirabad) çoxdanışan. – Hürü qarı vasvasıdı, axşamacan danışır (Sabirabad)
(Ağdam, Bərdə, Kürdəmir) yas, hüzr ◊ Vayına oturmax (Ağdam, Bərdə, Şuşa) – yas saxlamaq, yasında oturub ağlamaq
(Kürdəmir) 1. ağılsız, səfeh 2. bacarıqsız. – Çox vayaqulu adamdı
(İmişli) 1. uğurlu 2. münasib. – Bura vayalı yerdi, yaxşı bağ olar burda
(Şəki) hər şey haqqında çox fikirləşən, düşünən, hər şey üçün narahat olan. – Çox vaydaqəhər adam olma, sa:lla; – Sə:n büvün nətə:ri vaydaqəhərdi
(Ağdam, Qazax, Tərtər, Tovuz) bax vağya. – Be:jə səni vayğamda ö:rmüşəm (Tərtər)
(Sabirabad) nə üçün, niyə. – Oyi axtardım isrə:n, görə bilmədim – Vayhi?
I (Şəki) işsiz gəzən, avara. – Vayxırın biridi, heş yerdə işdəmiyi II (Oğuz) qocalıb haldan düşmüş, çox qocalmış
(Kürdəmir) bax vayxır I
(Ucar) huşsuz. – Vayxur Ələsgər danasın kəsib satıb, pulun almıyıb, indi bilmir ki, kimə satıb
(Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir, Şəki) araqarışdıran, sözgəzdirən, pislik edən – Vayıs adamnan heş kəsin xoşu gəlməz (Şəki)
(Şəki) araqarışdırma, sözgəzdirmə, pislik etmə – Vayısdıxnan işim yoxdu
(Şəmkir) küyçü, hay-küyçü. – Ə:, nə vayqara adamsan, bir şey olan kimi özünnən çıxırsan
(Kürdəmir) bax vayaqulu 1
(Göyçay) maymaq, iş bacarmayan
(Şəmkir) çarəsiz ◊ Vaynaçar qalmax (Şəmkir) – çarəsiz qalmaq. – Niyə vaynaçar qalıfsan, doxdur putana döymü bö:üründə
(Mingəçevir) heç olmasa. – Vaynaçara, biri gəleydi, dərdi u qədər olmazdı
(Kürdəmir, Kəlbəcər, Qarakilsə, Zəngilan) bax vaynaçara. – Pambıx suyuna getmirsən, vaynəçəri, ayrı işe:tginən (Zəngilan); – Vaynəçəri, sən orda olsay
I (Cəbrayıl, Gədəbəy, Kəlbəcər, Kürdəmir, Meğri) qalmaqal, hayküy, dava-dalaş. – Qəflətən yolda vaynəfsiyə irast gəldim (Gədəbəy) II (Meğri) canlı
I (Kürdəmir) vecsiz, kara gəlməyən, bir şeyə yaramayan. – Çox vaysız adammış bı Məmməd II (İmişli, Kürdəmir) boş, uğursuz, xeyirsiz
(Yardımlı) vay odur ki. – Vayvətün gələ mənə bi söz diyə