(Daşkəsən, Kəlbəcər) ildırım. – Göy gürüldə:ndə şümşat tüşöy (Daşkəsən); – Şümşat bulutdar arasında oynur (Kəlbəcər)
I (Ağdam, Borçalı, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bax şümşat. – Göy gürüldə:ndə şümşət tüşöy; – Şümşət oynor, yağajax (Borçalı); – Yağış yağer, şümşət çaxer (D
(Kürdəmir) boyunduruqla arabanı birləşdirən hissə. – Arabanın şümşüləsi çıxıb
(İmişli) şimşək. – Göy guruldadı, şümşülüt şaxdı
(Ağcabədi, Bərdə, Culfa, Tərtər) bax şümşülüt. – Göydə şümşürüy oynuyur (Ağcabədi); – Şümşürüx’ yazda yağış yağanda olar (Culfa)
(Ağcabədi) bax şümşülüt. – Şümşürüt yağış yağanda olur
(Qazax) lağ ◊ Şünkürüyə qoymax (Qazax) – lağa qoymaq. – Yazığı şünkürüyə qo:llar
(Şəki) gönü təmizləmək üçün dəmir alət. – Bizim şürfəmiz ititdi
(Ucar) şırım, uzun ensiz <parça, torpaq sahəsi>
I (Zaqatala) 1. təmizlənmiş 2. hamar II (Çənbərək) saf, təmiz. – Şüş qızıl pullar vardı onda
(Ağdam, Basarkeçər, Gəncə, Xanlar) xırmanda döyülmüş taxılı topa şəklində bir yerə yığmaq, toplamaq, təpə şəklində yığmaq
(Əzizbəyov) günahkar, təqsiri olan. – Bı işdə o da şüşdüdü
I (Culfa) xırmanda topa şəklində bir yerə yığılmış, bir yerə toplanmış taxıl. – Şüşəni şadaraynan əliyirix’, so:ra da xəlbirnən qəyrib torpağın çıxard
(Qarakilsə) lağ ◊ Şüşək eləmək (Qarakilsə) – lağ etmək, ələ salmaq. – Padşah bına şüşək elədi; – Mən şüşək eləməli adam döyləm, get tayı: tap
(Tovuz) bax şüşək ◊ Şüşəki eləməx’ (Tovuz) – b a x şüşək eləmək. – Sən mənə şüşəki eləmə
(Ağdam, Culfa, Füzuli, Ordubad, Zəngilan) bax şüşdəməx’. – Potqanı yığırdıx yerə, bir də döyürdüx’, sonra şüşəli:rdix’ (Ağdam); – Tez olun taxılı şüşə
(Zaqatala) günahkar, təqsirli ◊ Şüşkər olmax (Zaqatala) – günahkar olmaq, təqsirli olmaq. – Yazıq lap şüşkər oldu
(İsmayıllı) başdansovdu, səthi, keyfiyyətsiz. – Sən işi şütrü görübsən
(Gədəbəy, Xanlar, Kəlbəcər) avaralanmaq, veyllənmək, boş-boş gəzmək. – Ə, niyə şütüyöysüη, öyə simitdiy vermeysiη (Gədəbəy); – Pis itdər gedey qapılar
(Xudat) ensiz meşə zolağı. – Şüvün iki tərəfin də şumla
(İrəvan) ağacın cavan zoğu. – Şüvcəni elə çəkəcəm ki, yandırar yaxar
(Xaçmaz, Quba) gecə işıqsaçan cücü
(Şahbuz) yabanı dərman bitkisi
I (Oğuz) evin tiri. – Damın şüvərləri xarab olufdu II (Balakən) şax və ya kolkosdan düzəldilmiş çəpər
(Göyçay) əkin sahəsində çəkilmiş arx
(Gəncə) dərini yumşaltmaq və təmizləmək üçün alət. – A bala, o şüyrəni ver bura
(Gəncə) dərini yumşaltmaq, təmizləmək. – Şüyrəni ver, bir-iki dəri var, oları şüyrəliyim
(Kürdəmir) uzunsov
(Naxçıvan) yemiş növü. Tt
(Ağdam, Bərdə, Gədəbəy, Şəmkir, Şuşa) daha. – Ə, ta bəsdi yatdıη, bir yeriηnən qalxsaηa (Ağdam); – Ta mənim saηa sözüm yozdu innən belə (Bərdə); – Ta
(Masallı) içərisində qənd doğramaq üçün ağacdan hazırlanan xüsusi çanaq
(Naxçıvan, Ordubad) xonça
(Zaqatala, Qax, Balakə) 1. tayfa, nəsil 2. məhəllə
(Zəngibasar) dəfə. – Bir tabır aparmışıx, bu ikinci tabırdı
(Xanlar) gəlmə. – Özgə kətdən gəlif burda olana tabırğa deyrəx’
(Bakı) əncir qurusu
I (Balakən) kənd. – Mən Talalar tabununda oluram II (Qax) at ilxısı
(Salyan) bax tabırğa
(Qazax) qaramalın ayağının dərisi
(Gədəbəy) ta ki, o vaxta qədər ki. – Taddım özü gəlməsə, mən xalxın amanatını heş kimə vermərəm
(Bərdə, Füzuli, Qazax, Yevlax) bax taddım. – Təleyi qurollar ta:dım oy çüşənətən (Qazax)
I (Füzuli, Xanlar, Şəmkir) bax tap III. – O tafdan ağzı aşağı gələndə gördüyün yerrərin hamısı bizim kolxozundu (Füzuli); – O taflarda mal örüşü var (
I (Gədəbəy) kərəntinin tiyəsinin kəsən tərəfi II (Daşkəsən) kərəntinin ağzını itiləmək üçün alət. – Tafdaxınan kərəntiyi tafdıyırıx ◊ Tafdaxdan tüşməx
(Şəmkir) əkin sahəsini şırımlara ayırmaq. – Darıyı əkerıx’ payızda, onnan sonra tafdaleyıf onu sulerıx
(Daşkəsən) itiləmək. – O tafdağı ma:yəti bu kərəntiyi tafdıyım
(Culfa) üzüm növü
(Cəbrayıl, Çənbərək) fərq ◊ Tafırın tutmax (Cəbrayıl, Çənbərək) – 1. fərqini müəyyənləşdirmək (Çənbərək); 2
I (Ağdərə) köçəri. – Əvvəl tafırqaydıx biz II (Meğri, Ucar) gəlmə, yerli olmayan, yurdsuz. – Dedim: “Əmir xan, tafırqa adamıx, deyna bizim davarrarı v
(Qazax) tapılmış şey. – Bu tafqıntıların yə:si çıxdımı?
(Zəngibasar) dəfə. – Bir tafqır da yusan ə:r, təmmiz olar