(İmişli) fasilə, tənəffüs. – Ho:ugədə ata arpa verərdük
(Kəlbəcər) təpinmək. – Nə üstümə ho:urğalanırsaη ə?
(Şəki) kömək. – Zavta həmməşə adamın hovuna çatandı
(Meğri) bax havala I
(Dərbənd) yelləncək. – Qizlər hovançağda hovanadılar
(Dərbənd) yellənmək. – Sona hovanadı hovançağda
(Dərbənd) bax hovanmağ. – Xənco:lidə hovaradu uğlannar
(Ağcabədi) iltihab etmək. – Yaram hovluyuf
(Basarkeçər) yabanı dərman bitkisinin adı. – Yara xarav oluf hovluyanda, hovotunun xaşılın qayrıllar, yara:n üsdünə qoyullar
(Qax) daş
I (Başkeçid, Gədəbəy, Qazax) bax ho: II. – Hoy lazımdı kın, tez tikəx’ toyluyu (Gədəbəy); – Keçmişdə taxılı hoynan piçerdix’; – Büyün yığılıf mə:mkin,
(Qazax) tərbiyəsiz. – Bö:y olmuyanda uşax hoydursuz böyyər
(Çənbərək, Qazax) keyfiyyət. – Bir ta: ot döyşürmüşüx’, amba hoyğatı yoxdu (Çənbərək); – Salonun hoyğatı yoxdu, biyl onçün arığ oldu mal (Çənbərək)
(Oğuz) üşüyən zaman əlləri nəfəslə qızdırmaq. – Əllərim bərk üşüyürdü, hoyxurdum bir qədər qızındı
I (Daşkəsən, Goranboy, Qazax) bax hovlamax. – Adamın bir yeri kəsiləndə, hoylayanda sançı çiçəyini qaynadıf onun quymağını pişirif yaranın üsdünə qoyu
(Qazax) bax hovlamax. – Yaram yaman hoylanıf
(Basarkeçər) 1. dalan. – Öyün hoylusu elə uzundu ki, uşax qarannıxda keçə bilmir 2. səki. – Heyvannar hoyluya doluf
(Karvansaray) bıçaq. – Hoyşarnan kəsif əlini gədə
(Xanlar) koğuş. – Ağajın hoytuğunda quş yuası tafdım
I (Meğri, Naxçıvan) 1. təəccüblənmək 2. qorxmaq. – Tuneldə top atanda cama:t hoyuxurdu (Naxçıvan) II (Meğri) xəbərdar olmaq, duyuq düşmək
(Qazax) həyətyanı sahə. – Hoyul yerimdə qarpız əx’mişəm
(Qazax) ədviyyə
I (Bərdə, Füzuli, Mingəçevir) dəyirman daşını qaldırmaq üçün alət. – Hozeynan də:rmanın daşın qaldırıv altına dirəg qoyullar (Bərdə); – Özgə yerin döy
(Qəbələ) qanmaz, kobud. – Sən lap hozakisən ki!
(Lənkəran) bax hozaki. – Adə, ho:zegi, hara soxirsən özüvi
(Culfa, Yardımlı) qanmaz, kobud. – Həsən hozi adamdı bı kətdə (Culfa)
(Cəbrayıl, Culfa, Salyan) bax hozaki
hozilıx eləməx’: (Culfa) qanmazlıq etmək, kobudluq etmək. – Kamal hozilıx eliyib qapını sındırdı
(Gədəbəy, Qarakilsə, Meğri, Şərur, Sabirabad) bax hozi. – Sən yaman hozusan (Sabirabad); – Nə: η belə hozudu təzə firqəndə (Gədəbəy)
(Şərur) kobudluq etmək
(Oğuz) hövsələsiz. – Səbirsizdix’nən bir iş görürsən, diyir höcələy olma!
(Bakı) kobud, qaba
(Gədəbəy, Hamamlı) bax hövə. – A Gülbəs, sən alla, sıx hö:ələ, qoy palaz bərk düşsün, hö:ə xananın canıdı (Gədəbəy); – Hana hö:əsiz toxummaz (Hamamlı)
I (Gədəbəy) arı tutmaq üçün qurğu. – Hö:ər qayırdım dünən arıya II (Gədəbəy) arı pətəyində qışa ehtiyat hissəsini qoruyub saxlamaq üçün dördkünc çərçi
(Bakı, Kürdəmir) bax höyə II. – Öküznən bir hö:gə yeri bir günə sürərdük (Kürdəmir)
(Meğri) intizamsız. – Dördimci birqadada högəpuzan adam Canəlidi
(Salyan) suyu bölüşdürmək üçün ayrılmış dəstənin başçısı
I (Lerik) vərdiş II (Salyan) mehr, məhəbbət. – Gülşən hö:gürün salıb mənə, hara gedirəm, əl çəkmir
(İmişli) buğaya gəlmək. – Üç gündi inəg almısan, qoş mala högürrəşsün
(Gədəbəy) 1. yaş 2. nəm. – Paltar höğüşdü, yığme:iη hələ
(Qazax) koğuş, ağacın içindəki boşluq
(Əli Bayramlı) çayın enli və dərin yeri
(Daşkəsən, Gədəbəy) kotana qoşulan öküzlərin üçüncü cütü. – Hökkəl qoşuη, köme:ləsin bir az (Gədəbəy)
(Bakı) yoldaş. – Bir az otur, hökür ol mənə Hökürə gəlmək (Kürdəmir, Şamaxı) – buğaya kəlmək. – İnək hökürə gəlir (Şamaxı)
(Basarkeçər, Gədəbəy, Gəncə) səbirsiz. – Höləki adam tez xata: tüşər, atalar demişkən (Gədəbəy)
(Quba) yolun çökək yerində yığılan su. – Əhmədin harabası höləndə qalubdu
(Goranboy) uzun
I (Əli Bayramlı) başına hava gəlmək, havalanmaq II (Salyan) narahat olmaq, fikir eləmək. – Axşam pis yuxu görmişəm, onnan bəri höllənmişəm
(Qarakilsə) kəllələşmək. – Mən onunla hölləşdim
(Şamaxı) bax höyüş II